Diémer, Louis-Joseph

Diémer [djɛm’e:r] Louis-Joseph, *14 II 1843 Paryż, †21 XII 1919 Paryż, francuski pianista, kompozytor i pedagog. W latach 1853–61 studiował w konserwatorium paryskim u A.F. Marmontela (fortepian), A. Thomasa (kompozycja), F. Benoista (organy) i F. Bazina (harmonia), uzyskując szereg nagród. Nękany niedostatkiem porzucił starania o Prix de Rome i przez jakiś czas dawał w Paryżu lekcje gry fortepianowej. W 1863 rozpoczął występy pianistyczne w całej Francji, także jako kameralista, m.in. z P. Sarasatem, zdobywając wielką popularność i uznanie również w środowisku muzycznym (cieszył się m.in. wielką przyjaźnią sędziwego Rossiniego). W 1887 objął po A.F. Marmontelu klasę fortepianu w konserwatorium paryskim. Cykl recitali klawesynowych, jakie dał z okazji Wystawy Światowej w Paryżu w 1889, stał się życiowym sukcesem Diémera, jego zaś skłonił do założenia w tym samym roku Société des Instruments Anciens i do kontynuacji prac redakcyjnych nad wydaniem dzieł francuskich klawesynistów; Diémer wydawał ponadto liczne dzieła mistrzów następnych epok. Do końca życia prowadził działalność koncertową i pedagogiczną. W 1902 Diémer ustanowił – organizowany co 3 lata – konkurs pianistyczny dla laureatów I nagrody konserwatoryjnych klas fortepianu. Był kawalerem orderu Legii Honorowej (1889).

Zarówno charakter pianistycznej, jak i wydawniczej działalności Diémera wynikał z właściwej mu dyscypliny i erudycji muzycznej. Grę jego cechowała precyzja i pietyzm dla zapisu muzycznego, stanowiące opozycję wobec powszechnych wówczas, wypaczających tekst manier wykonawczych, i pozwalające na zachowanie stylistycznej autentyczności prezentowanych utworów. Poczynania wydawnicze, mające na celu m.in. wskrzeszenie dzieł dawnej muzyki francuskiej i przyswojenie klasycznego repertuaru fortepianowego, nosiły ponadto znamię aktywności Diémera jako pedagoga, w której to dziedzinie odniósł on poważne sukcesy jako twórca francuskiej szkoły pianistycznej (do jego uczniów należeli m.in. A. Cortot, E. Risler, R. Casadesus i A. Casella). Kompozycje Diémera nie zdobyły – poza niektórymi pieśniami – większego powodzenia.