Arnaut de Mareuil [arn’o de mar’ö:j], prowansalski trubadur działający w końcu XII i na przełomie XII/XIII w. Pochodził z Mareuil-sur-Belle (prow. Dordogne). Początkowo był klerkiem i kopistą, wysoko cenionym za swą wiedzę i zdolności literackie, następnie został żonglerem, a później trubadurem. Przebywał na dworze Rogera II de Béziers. Zachowało się 26 jego pieśni, wśród nich 6 z zapisem melodycznym, należących do typu oda continua. W większości utwory te mają formę canzony. Z pozostałych 5 stanowi typ rymowanych listów miłosnych, tzw. saluts d’amour, a jeden reprezentuje nowy gatunek literacki – rodzaj moralitetu zawierającego elementy krytyki społecznej. Wymieniając najwybitniejszych trubadurów, Petrarka cytuje Aarnauta de Mareuil w Trionfo d’amore (IV, 44) obok D. Arnauta.
Literatura: W. Friedmann Einleitung zu einer kritischen Ausgabe der Gedichte des Troubadour Arnaut de Mareuil, Halle 1910; R.C. Johnston Les poésies lyriques du troubadour Arnaut de Mareuil, Paryż 1935; F. Gennrich Der musikalische Nachlass der Troubadours, 3 t., Darmstadt 1958–65; Les saluts d’amour du troubadour Aarnaut de Mareuil, wyd. P. Bec, «Bibliothèque méridionale» I, 31, Tuluza 1961; J. Boutière, A.H. Schutz Biographie des troubadours, Paryż 1964.
