Baillot, Pierre Marie François

Baillot [baj’o] Pierre Marie François de Sales, *1 X 1771 Passy (k. Paryża), †15 IX 1842 Paryż, francuski skrzypek, pedagog i kompozytor. Studia muzyczne odbywał u F. Polidoriego w Passy, następnie u F. Sainte-Marie w Paryżu oraz u F. Pollaniego, ucznia P. Nardiniego, w Rzymie. Dzięki poparciu G.B. Viottiego został w 1791 pierwszym skrzypkiem w Théâtre Feydeau w Paryżu. Liczne koncerty przyniosły mu z czasem sławę doskonałego skrzypka. Po studiach z zakresu teorii muzyki i kompozycji u Ch.-S. Catela, A. Rejchy i L. Cherubiniego, Baillot został w 1795 profesorem nowo powstałego konserwatorium w Paryżu; funkcję tę pełnił aż do śmierci. Po 1802 odbywał liczne podróże koncertowe, m.in. do Rosji, Belgii, Anglii i Włoch. W 1814 zorganizował w Paryżu pierwsze stałe koncerty muzyki kameralnej. W latach 1821–32 był pierwszym skrzypkiem Opery w Paryżu, a od 1827 solistą kapeli królewskiej.

Baillot należał do najwybitniejszych francuskich skrzypków-wirtuozów 1. połowy XIX w. Był doskonałym pedagogiem; u niego kształcili się m.in.: Ch. Beriot, J.B.Ch. Dancla i J.F. Mazas. Kart du violin przez dziesiątki lat uchodziło za niezastąpioną szkołę gry skrzypcowej.

Twórczość Baillota reprezentuje wirtuozowskie tendencje epoki romantyzmu.

Literatura: A. Pougin Pierre Baillot, „Le Ménestrel” 1872-73; W.J. von Wasielewski Die Violine und ihre Meister, Lipsk 1869, 71927; P. Soccanne Un maître du quatuor: Pierre Baillot, w: Le guide du concert, Paryż 1938; Z. Jahnke, Z. Sitowski Literatura skrzypcowa. Rys historyczny, Kraków 1962.