Woytowicz Stefania Maria, zam. Rudnicka, *8 X 1922 Orynin (k. Kamieńca Podolskiego), †1 IX 2005 Warszawa, polska śpiewaczka (sopran), siostra Bolesława. W latach 1945–51 studiowała śpiew u S. Zawadzkiej w PWSM w Krakowie, specjalizując się w muzyce kantatowej i oratoryjnej. W 1949 debiutowała w Krakowie. W 1950 zdobyła I nagrodę w ogólnopolskim konkursie im. J.S. Bacha w Poznaniu, a w 1951 zajęła III miejsce w konkursie wokalnym w Berlinie. Rok później na zaproszenie W. Rowickiego zaśpiewała solową partię w III Symfonii „Pieśń o nocy” K. Szymanowskiego. W 1954 została laureatką I nagrody w konkursie międzynarodowego festiwalu Praska Wiosna. Występowała w Europie (na festiwalach w Amsterdamie, Berlinie, Lucernie, Strasburgu, Pradze, Wiedniu, Zagrzebiu, Edynburgu, Salzburgu, Atenach i in.), Stanach Zjednoczonych, Australii i Nowej Zelandii, m.in. z Wiener Philharmoniker, Berliner Philharmoniker, Cleveland Orchestra i orkiestrą Concertgebouw, pod batutą C.M. Giuliniego, P. Kleckiego, E. Ormandyego, C. Abbada, A. Doratiego, G. Rożdiestwienskiego, L. Maazela i in. Wielokrotnie gościła na festiwalu Warszawska Jesień. Była pierwszą wykonawczynią wielu polskich utworów współczesnych, m.in. Erotyków T. Bairda (1961), Pasji według św. Łukasza (1966), Jutrzni (1970, 1971) i Te Deum (1980) K. Pendereckiego, kompozycji H.M. Góreckiego – Ad Matrem (1972), II Symfonii „Kopernikowskiej” (1973), III Symfonii „Symfonii pieśni żałosnych” (1977) i medytacji O Domina nostra (1985), jej dedykowanej. W latach 1977–92 pełniła funkcję prezesa WTM. W XII 1981 na znak protestu przeciw wprowadzeniu stanu wojennego wycofała się z oficjalnego życia kulturalnego, działając w warszawskim Duszpasterstwie Środowisk Twórczych (występowała m.in. podczas mszy za ojczyznę, odprawianych przez księdza J. Popiełuszkę w kościele św. Stanisława Kostki). W 1985 śpiewała w Castel Gandolfo dla papieża Jana Pawła II. Na estradę koncertową powróciła w 1990, biorąc udział w wykonaniu kantaty L’enfant prodigue C. Debussy’ego z okazji 75-lecia Filharmonii Łódzkiej.
Dorobek artystyczny Stefanii Woytowicz obejmuje wiele rejestracji dla radia, telewizji i wytwórni płytowych (m.in. PN, DG, Philips, Harmonia Mundi, RCA Victor); na szczególną uwagę zasługują nagrania dzieł wokalno-instrumentalnych A. Dvořáka (Stabat Mater, 1962), K. Szymanowskiego (III Symfonia i Stabat Mater, 1961), K. Pendereckiego (Pasja według św. Łukasza, 1966), H.M. Góreckiego (III Symfonia, 1978), B. Brittena (War Requiem, 1969), a także recitali pieśni S. Rachmaninowa, K. Szymanowskiego, T. Bairda oraz kantat i arii J.S. Bacha, H. Schütza i G. Frescobaldiego. Stefania Woytowicz była laureatką licznych nagród, m.in. w 1975 MKiS I stopnia, w 1978 ZKP, w 1983 Komitetu Kultury Niezależnej „Solidarność”, w 1998 im. K. Szymanowskiego za „stworzenie indywidualnego idiomu wykonawczego w zakresie dzieł oratoryjno-kantatowych K. Szymanowskiego”. W 2001 została odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Literatura: J. Kański Stefania Woytowicz, Kraków 1961; E. Szczecińska Stefania Woytowicz. Między histerią a ekstazą, „Tygodnik Powszechny” 2005 nr 39.
