Westrup, Jack Allan

Westrup [^u‘estrap] Sir Jack Allan, *26 VII 1904 Londyn, †21 IV 1975 Headley (Hampshire), angielski muzykolog i dyrygent. W latach 1917–22 kształcił się w Dulwich College w Londynie, w latach 1922–26 studiował filologię klasyczną oraz historię i filozofię w Balliol College w Oksfordzie. W latach 1928–34 uczył w Dulwich College języków klasycznych i przedmiotów ogólnych, w 1929 uzyskał tytuł magister artium. W latach 1938–40 wykładał w Royal Academy of Music, a w latach 1939–41 w St. Pauls School w Londynie. W latach 1934–40 jako krytyk muzyczny współpracował z „Daily Telegraph”, w latach 1933–45 redagował „Monthly Musical Record”. W latach 1941–44 prowadził wykłady z dziedziny muzyki w Kings College w Newcastle upon Tyne, w latach 1944–46 zatrudniony był na stanowisku profesora muzyki na uniwersytecie w Birmingham. W 1946 otrzymał honorowy tytuł dra muzyki na uniwersytecie w Oksfordzie, tamże w latach 1947–71 profesor; w latach 1947–75 sprawował funkcję redaktora naczelnego New Oxford History of Music, wywierając zasadniczy wpływ na profil kształcenia muzykologicznego. W 1954 uzyskał członkostwo British Academy, w 1961 tytuł szlachecki. W latach 1957–75 przewodniczył komitetowi wydawniczemu Purcell Society, w latach 1959–75 był redaktorem „Music and Letters”. Działalność naukową i dydaktyczną łączył Westrup z aktywnością artystyczną. Był dyrektorem muzycznym Oxford Opera Club (1927, 1947–62), dyrygentem London Opera Festival (1929–30), Newcastle Bach Choir (1942–44), a także kierował założoną przez siebie Oxford University Orchestra (1954–63) oraz Oxford Bach Choir i Oxford Orchestral Society (1970–71). W latach 1958–63 był prezesem Royal Musical Association, w 1963 Incorporated Society of Musicians, w latach 1964–66 Royal College of Organists, w latach 1971–72 Master of the Worshipful Company of Musicians.

Domenę badań Westrupa, obejmujących szeroką problematykę historii muzyki od czasów średniowiecza do współczesności, stanowią dzieje twórczości muzycznej XVII–XIX w., a zwłaszcza opery i muzyki angielskiej. Do najważniejszych jego prac należy monografia Purcella (1937), wielokrotnie wznawiana i tłumaczona na język francuski i polski, uznawana nadal za opracowanie wzorcowe; po biografii kompozytora następuje w niej systematyczne omówienie twórczości, zwieńczone charakterystyką stylu jego muzyki. Spośród rozpraw szczegółowych istotne znaczenie mają artykuły Westrupa na temat muzyki w czasach Stuartów w kontekście uwarunkowań społecznych (których podsumowaniem miało stać się obszerne studium Music and Society under the Stuarts, nigdy nie ukończone), a także artykuły dotyczące dzieł dramatycznych epoki baroku, m.in. Monteverdiego, uwzględniające też aspekty praktyki wykonawczej. Dopełnieniem prac historycznych jest natomiast książka An Introduction to Musical History (1955), poświęcona zagadnieniom metodologii muzykologii.

Aktywność dyrygencka i wydawnicza Westrupa, sprzężona z działalnością muzykologiczną, przyczyniła się do renesansu w XX w. muzyki dramatycznej XVII stulecia, który zainicjowany został publikacją L’Orfeo Monteverdiego (Oksford 1925), będącą podstawą pierwszego pełnego wystawienia scenicznego tego dzieła w czasach współczesnych, a następnie przygotowaniem partytur (zachowanych w rękopisach) i wykonań L’incoronazione di Poppea Monteverdiego (1927), a także maski Cupid and Death M. Locke’a i Ch. Gibbonsa (1929). Kierując Oxford Opera Club Westrup propagował również mało znane w Anglii dzieła sceniczne XVIII–XX w., m.in. kompozytorów rosyjskich i czeskich. Pod jego dyrekcją, w ramach corocznych spektakli organizowanych przez towarzystwo odbyła się prapremiera opery Incognita E. Wellesza (1951), a także jako angielskie premiery sceniczne wykonane zostały Il Mitridate Eupatore A. Scarlattiego, Hans Heiling H. Marschnera, Tajemství B. Smetany, L’enfant et les sortilèges M. Ravela, Oedipus Rex I. Strawińskiego, Men of Blackmoor A. Busha.

Literatura: Essays on Opera and English Music in Honour of Sir J. Westrup, red. F.W. Sternfeld, N. Fortune i E. Olleson, Oksford 1975 (zawiera pełny wykaz prac Westrupa oraz charakterystykę jego działalności w Oxford Opera Club); nekrologi: G. Abraham, „Music and Letters” LVI, 1975 oraz «Proceedings of the British Academy» LXIII, 1977, P. Dennison, „The Musical Times” CXVI, 1975, F.W. Sternfeld, „Die Musikforschung” XXIX, 1976.