Seyfried, Ignaz Ritter von

Seyfried [z’ajfrñt] Ignaz Xaver, Ritter von, *15 VIII 1776 Wiedeń, †27 VIII 1841 Wiedeń, austriacki kompozytor, dyrygent i pedagog. Gry na fortepianie uczył się prawdopodobnie u Mozarta oraz u L. Koželuha, kompozycję studiował u J.G. Albrechtsbergera i P. Wintera. W 1797 debiutował w Freihaus-Theater E. Schikanedera; ze sceną tą związany był jako dyrygent do 1826, tam też do 1801 wystawił 25 swoich kolejnych dzieł scenicznych, dalszych 41 miało swe premiery w latach 1801–24 w Theater an der Wien, gdzie wypełniło 1700 wieczorów. Poza kilkoma operami historycznymi i heroicznymi były to głównie singspiele, zauberspiele, farsy i trawestacje, zwykle powstałe we współpracy z innymi kompozytorami, głównie z M. Stegmayerem, także autorem librett do jego utworów scenicznych. Największe znaczenie mają dramaty Seyfrieda o tematyce biblijnej. Po przejściu na emeryturę kompozytor oddał się twórczości religijnej i kameralnej oraz działalności pedagogicznej; jego uczniem był m.in. F. Suppé. Seyfried cieszył się w Wiedniu wielkim autorytetem, przyjaźnił się z Beethovenem (20 XI 1805 dyrygował 1. wersją Fidelia); jako dyrygent i honorowy członek Kungliga Musikaliska Akademien w Sztokholmie był członkiem jury, które 1835 na konkursie w Wiedniu przyznało I.F. Dobrzyńskiemu nagrodę za jego II Symfonię. Jego brat Joseph Seyfried (1780–1849) był dramaturgiem i popularnym librecistą.

Literatura: B. von Seyfried Ignaz Ritter von Seyfried. Thematisch-bibliographisches Verzeichnis. Aspekte der Biographie und des Werkes, «Europäische Hochschulschriften» XXXVI, Frankfurt n. Menem 1990; A. Schmidt Denksteine. Biographien von Ignaz Ritter von Seyfried, Wiedeń 1848; H. Hausner Ignaz von Seyfried (1776–1841). Mozarts Schüler und Lehrer von Goethes Enkel, „Mitteilungen der Internationalen Stiftung Mozarteum” XXXVI, 1988.