Logotypy UE

Rzepko, Władysław

Biogram i literatura

Rzepko Władysław, *21 IV 1854 Piórków (k. Sandomierza), †19 IV 1932 Warszawa, polski altowiolista, pedagog, dyrygent i kompozytor, syn Adolfa. Edukację muzyczną (fortepian, organy, śpiew) rozpoczął pod kierunkiem ojca. W latach 1869–76 kształcił się w Instytucie Muzycznym w Warszawie u A. Kątskiego (skrzypce), K. Studzińskiego (teoria) i S. Moniuszki (harmonia, kompozycja). W latach 1870–73 był skrzypkiem w orkiestrze Teatru Wielkiego. Ponadto kształcił się prywatnie u U. Castagneriego (dyrygentura), E. Stillera (altówka, viola d’amore) i J. Quattriniego (śpiew), a od 1881 u Z. Noskowskiego (kompozycja). Od 2. połowy lat 70. brał udział w licznych koncertach jako skrzypek, altowiolista (w kwartecie smyczkowym WTM), a także jako pianista, organista i śpiewak. Od połowy lat 80. rozwijał aktywność jako pedagog, dyrygent chóralny, kompozytor i publicysta („Echo Muzyczne, Teatralne i Artystyczne”, „Nowości Muzyczne”). W latach 1885–89 uczył śpiewu chóralnego i teorii muzyki w Szkole Muzycznej WTM, następnie w szkołach średnich i seminariach nauczycielskich. Był współzałożycielem Towarzystwa Śpiewaczego Lutnia, a od 1887 jego wicedyrektorem. W latach 1904–08 pełnił funkcję członka zarządu Sekcji im. S. Moniuszki WTM. W 1923 otrzymał godność członka honorowego Towarzystwa Śpiewaczego Lutnia, w 1924 – Sekcji im. S. Moniuszki WTM.

Kompozycje Władysława Rzepki, ukształtowane przez tradycje klasyczno-romantyczne, reprezentują nurt zachowawczy w muzyce polskiej przełomu XIX/XX w. Charakteryzują się językiem harmonicznym o umiarkowanie rozszerzonej tonalności i przejrzystymi konstrukcjami formalnymi. Szczególne znaczenie zyskały drobne utwory chóralne, świadczące o doskonałym znawstwie techniki chóralnej, i pieśni solowe Czas największej recepcji tej twórczości przypadł na koniec XIX i pierwszą połowę XX w.

Literatura: P. Maszyński Władysław Rzepko. Wspomnienie pośmiertne, „Śpiewak” 1932 nr 5 (Katowice); A. Spóz Tradycje moniuszkowskie w Warszawskim Towarzystwie Muzycznym w latach 1871–1914, w: Szkice o kulturze muzycznej XIX wieku, t. 2, red. Z. Chechlińska, Warszawa 1973; D. Komorowska Twórczość wiolonczelowa Władysława Rzepki, w: Polska literatura wiolonczelowa XIX i XX wieku, «Zeszyty Naukowe Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie» nr 19, Warszawa 1988.

Kompozycje i prace

Kompozycje:

Instrumentalne:

I Suita C-dur na orkiestrę smyczkową, 1896

II Suita F-dur na orkiestrę smyczkową, 1903

3 koncerty wiolonczelowe

I Koncert C-dur na wiolonczelę i orkiestrę, 1908

II Koncert C-dur na wiolonczelę i orkiestrę, 1923

III Koncert D-dur na wiolonczelę i orkiestrę, 1929

kameralne (ponad 100 utworów):

Sonata c-moll na altówkę i fortepian, 1883

I kwartet smyczkowy B-dur, 1884

II kwartet smyczkowy A-dur, 1889

I Suita D-dur na skrzypce i fortepian, 1899

Sonata G-dur na skrzypce i fortepian, 1901

Sonata C-dur na wiolonczelę i fortepian, 1901

I Duet G-dur na altówkę i wiolonczelę, 1910

II Duet A-dur na altówkę i wiolonczelę, 1911

I Duet C-dur na skrzypce i wiolonczelę, 1914

II Duet G-dur na skrzypce i wiolonczelę, 1914

III Duet D-dur na skrzypce i wiolonczelę, 1914

III kwartet smyczkowy F-dur, 1928

IV kwartet smyczkowy f-moll, 1928

II Suita D-dur na skrzypce i fortepian, 1929

V kwartet smyczkowy G-dur, 1929

VI kwartet smyczkowy C-dur, 1929

IV Duet C-dur na skrzypce i wiolonczelę, 1930

Sonata G-dur na 2 wiolonczele i fortepian, 1930

29 triów smyczkowych, 1909–32

Sonata na flet i fortepian

2 zeszyty triów skrzypcowych

6 triów fortepianowych

2 kwintety

preludia, fugi na organy

ok. 130 utworów na fortepian, m.in. etiudy, tańce, andante, 5 sonat

Wokalno-instrumentalne:

6 kantat, 1898–1916

Stabat Mater, 1903

Requiem, 1905

7 mszy

ponad 200 pieśni na chór z towarzyszeniem fortepianu lub organów

ponad 300 pieśni solowych z towarzyszeniem fortepianu, organów lub wiolonczeli

ilustracje muzyczne do utworów m.in. A. Mickiewicza, S. Wyspiańskiego, J. Kochanowskiego, M. Konopnickiej

Opracowania:

chóralne opracowania kolęd

opracowania utworów innych kompozytorów dla celów pedagogicznych oraz transkrypcje na chór

 

Prace:

Szkoła na melodykon lub fisharmonię, Warszawa 1893

Zasady nauki śpiewu oparte na podstawie fizjologii, 1903

O frazowaniu w śpiewie, Warszawa 1904

Akordy, zbiór (213) pieśni na 3 głosy i fortepian, t. 1-5, Warszawa 1908–24

Podręcznik gry skrzypcowej, cz. I–III, Warszawa 1910–12

Katechizm muzyki, Warszawa 1912

4 śpiewniki szkolne na 2–3 głosy a cappella, kilka wydań, Warszawa 1912–16

12 pieśni narodowych na 3 głosy z towarzyszeniem fortepianu lub a cappella, Warszawa ok. 1920

Ćwiczenia chóralne (solfeggie) na 1, 2 lub 3 głosy w starogreckich tonacjach, Warszawa 1922–23

6 wokaliz na głos i fortepian, 2 zbiory, 1891, 1924, niewydane

Eugeniusz Pankiewicz, „Echo Muzyczne, Teatralne i Artystyczne” 1899 nr 2

Moniuszko jako pedagog, „Nowości Muzyczne” 1907 nr 9

Moje wspomnienia o Moniuszce, „Muzyka” 1932 nr 5–6