Rzepko Władysław, *21 IV 1854 Piórków (k. Sandomierza), †19 IV 1932 Warszawa, polski altowiolista, pedagog, dyrygent i kompozytor, syn Adolfa. Edukację muzyczną (fortepian, organy, śpiew) rozpoczął pod kierunkiem ojca. W latach 1869–76 kształcił się w Instytucie Muzycznym w Warszawie u A. Kątskiego (skrzypce), K. Studzińskiego (teoria) i S. Moniuszki (harmonia, kompozycja). W latach 1870–73 był skrzypkiem w orkiestrze Teatru Wielkiego. Ponadto kształcił się prywatnie u U. Castagneriego (dyrygentura), E. Stillera (altówka, viola d’amore) i J. Quattriniego (śpiew), a od 1881 u Z. Noskowskiego (kompozycja). Od 2. połowy lat 70. brał udział w licznych koncertach jako skrzypek, altowiolista (w kwartecie smyczkowym WTM), a także jako pianista, organista i śpiewak. Od połowy lat 80. rozwijał aktywność jako pedagog, dyrygent chóralny, kompozytor i publicysta („Echo Muzyczne, Teatralne i Artystyczne”, „Nowości Muzyczne”). W latach 1885–89 uczył śpiewu chóralnego i teorii muzyki w Szkole Muzycznej WTM, następnie w szkołach średnich i seminariach nauczycielskich. Był współzałożycielem Towarzystwa Śpiewaczego Lutnia, a od 1887 jego wicedyrektorem. W latach 1904–08 pełnił funkcję członka zarządu Sekcji im. S. Moniuszki WTM. W 1923 otrzymał godność członka honorowego Towarzystwa Śpiewaczego Lutnia, w 1924 – Sekcji im. S. Moniuszki WTM.
Kompozycje Władysława Rzepki, ukształtowane przez tradycje klasyczno-romantyczne, reprezentują nurt zachowawczy w muzyce polskiej przełomu XIX/XX w. Charakteryzują się językiem harmonicznym o umiarkowanie rozszerzonej tonalności i przejrzystymi konstrukcjami formalnymi. Szczególne znaczenie zyskały drobne utwory chóralne, świadczące o doskonałym znawstwie techniki chóralnej, i pieśni solowe Czas największej recepcji tej twórczości przypadł na koniec XIX i pierwszą połowę XX w.
Literatura: P. Maszyński Władysław Rzepko. Wspomnienie pośmiertne, „Śpiewak” 1932 nr 5 (Katowice); A. Spóz Tradycje moniuszkowskie w Warszawskim Towarzystwie Muzycznym w latach 1871–1914, w: Szkice o kulturze muzycznej XIX wieku, t. 2, red. Z. Chechlińska, Warszawa 1973; D. Komorowska Twórczość wiolonczelowa Władysława Rzepki, w: Polska literatura wiolonczelowa XIX i XX wieku, «Zeszyty Naukowe Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie» nr 19, Warszawa 1988.
Kompozycje:
Instrumentalne:
I Suita C-dur na orkiestrę smyczkową, 1896
II Suita F-dur na orkiestrę smyczkową, 1903
3 koncerty wiolonczelowe
I Koncert C-dur na wiolonczelę i orkiestrę, 1908
II Koncert C-dur na wiolonczelę i orkiestrę, 1923
III Koncert D-dur na wiolonczelę i orkiestrę, 1929
kameralne (ponad 100 utworów):
Sonata c-moll na altówkę i fortepian, 1883
I kwartet smyczkowy B-dur, 1884
II kwartet smyczkowy A-dur, 1889
I Suita D-dur na skrzypce i fortepian, 1899
Sonata G-dur na skrzypce i fortepian, 1901
Sonata C-dur na wiolonczelę i fortepian, 1901
I Duet G-dur na altówkę i wiolonczelę, 1910
II Duet A-dur na altówkę i wiolonczelę, 1911
I Duet C-dur na skrzypce i wiolonczelę, 1914
II Duet G-dur na skrzypce i wiolonczelę, 1914
III Duet D-dur na skrzypce i wiolonczelę, 1914
III kwartet smyczkowy F-dur, 1928
IV kwartet smyczkowy f-moll, 1928
II Suita D-dur na skrzypce i fortepian, 1929
V kwartet smyczkowy G-dur, 1929
VI kwartet smyczkowy C-dur, 1929
IV Duet C-dur na skrzypce i wiolonczelę, 1930
Sonata G-dur na 2 wiolonczele i fortepian, 1930
29 triów smyczkowych, 1909–32
Sonata na flet i fortepian
2 zeszyty triów skrzypcowych
6 triów fortepianowych
2 kwintety
preludia, fugi na organy
ok. 130 utworów na fortepian, m.in. etiudy, tańce, andante, 5 sonat
Wokalno-instrumentalne:
6 kantat, 1898–1916
Stabat Mater, 1903
Requiem, 1905
7 mszy
ponad 200 pieśni na chór z towarzyszeniem fortepianu lub organów
ponad 300 pieśni solowych z towarzyszeniem fortepianu, organów lub wiolonczeli
ilustracje muzyczne do utworów m.in. A. Mickiewicza, S. Wyspiańskiego, J. Kochanowskiego, M. Konopnickiej
Opracowania:
chóralne opracowania kolęd
opracowania utworów innych kompozytorów dla celów pedagogicznych oraz transkrypcje na chór
Prace:
Szkoła na melodykon lub fisharmonię, Warszawa 1893
Zasady nauki śpiewu oparte na podstawie fizjologii, 1903
O frazowaniu w śpiewie, Warszawa 1904
Akordy, zbiór (213) pieśni na 3 głosy i fortepian, t. 1-5, Warszawa 1908–24
Podręcznik gry skrzypcowej, cz. I–III, Warszawa 1910–12
Katechizm muzyki, Warszawa 1912
4 śpiewniki szkolne na 2–3 głosy a cappella, kilka wydań, Warszawa 1912–16
12 pieśni narodowych na 3 głosy z towarzyszeniem fortepianu lub a cappella, Warszawa ok. 1920
Ćwiczenia chóralne (solfeggie) na 1, 2 lub 3 głosy w starogreckich tonacjach, Warszawa 1922–23
6 wokaliz na głos i fortepian, 2 zbiory, 1891, 1924, niewydane
Eugeniusz Pankiewicz, „Echo Muzyczne, Teatralne i Artystyczne” 1899 nr 2
Moniuszko jako pedagog, „Nowości Muzyczne” 1907 nr 9
Moje wspomnienia o Moniuszce, „Muzyka” 1932 nr 5–6
