Rybicki Feliks Bronisław Tymoteusz, pseud.: Alban Ryks, Zbigniew Szarecki, *24 I 1899 Warszawa, †24 VIII 1978 Warszawa, polski kompozytor, pedagog i dyrygent. W latach 1920–24 (?) studiował w konserwatorium w Warszawie pod kierunkiem R. Statkowskiego (kompozycja) oraz E. Młynarskiego i H. Melcera (dyrygentura). W latach 1930–31 kontynuował studia kompozytorskie u W. Maliszewskiego i L. Różyckiego. W 1926 debiutował jako dyrygent w Filharmonii Warszawskiej. Prowadził głównie amatorskie i szkolne zespoły instrumentalne i chóralne. W 1927 był drugim dyrygentem Towarzystwa Śpiewaczego „Lutnia”. Od 1933 do 1935 kierował chórem i orkiestrą w Centralnych Zakładach Wojskowych w Rembertowie, a od 1937 do 1939 Chórem Oratoryjnym przy Filharmonii Warszawskiej. Współpracował jako dyrygent i kompozytor z PR i teatrami warszawskimi. Równolegle uczył śpiewu chóralnego w gimnazjach Warszawy (1917–27) oraz wykładał w Szkole Muzycznej im. Karłowicza (od 1931) i Kolegium Muzycznym, którego był współtwórcą (od 1933). W okresie okupacji uczył gry na fortepianie, występował w kawiarniach warszawskich, kierował chórem i przedstawieniami operetkowymi w Teatrze Miasta Warszawy. Od 1945 pracował w PR w dziale muzycznym i dziecięco-młodzieżowym jako dyrygent i kompozytor, dyrygował chórami w Elektrowni i Gazowni Warszawskiej. W latach 1951–53 i 1958–59 był profesorem dyrygentury w PWSM w Sopocie, w 1956–57 prowadził kurs dyrygentury dla kapelmistrzów wojskowych przy PWSM w Warszawie, w 1957–70 kierował orkiestrą i chórem PLM w Warszawie.
Rybicki otrzymał I nagrodę na konkursie Liry Polskiej w Warszawie za Jej obraz – kartka z albumu (przed 1929), III nagrodę na konkursie Liry Polskiej za Petite valse (przed 1929), I nagrodę na konkursie Towarzystwa Śpiewaczego „Echo-Macierz” za Opowieść o tęskniącej królewnie na chór męski (1931), Nagrodę Prezesa Rady Ministrów za twórczość dla dzieci (1952, 1977), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1956), Nagrodę PR i ZAiKS za pieśni młodzieżowe (1956), wyróżnienie MKiS za pracę pedagogiczną (1959), nagrodę państwową III stopnia za twórczość artystyczną (1962).
W twórczości kompozytorskiej Rybickiego, obejmującej ponad 50 opusów, szczególne znaczenie zyskały kompozycje fortepianowe o charakterze pedagogicznym, przeznaczone dla dzieci i młodzieży. Utwory te, pisane językiem tonalnym, przejrzyste konstrukcyjnie, zawierają układy fakturalno-rytmiczne o różnym stopniu trudności. Klasyczne modele formalne, tonalność dur-moll, melodyka i rytmika inspirowana polskim folklorem charakteryzują także inne utwory Rybickiego, z których kilkadziesiąt zostało opublikowanych przez polskie oficyny wydawnicze (M. Arct, Czytelnik, PWM i in.).
Literatura: B. Smoleńska Feliks Rybicki, 1899–1978, „Ruch Muzyczny” 1979 nr 8.
Instrumentalne:
Jej obraz – kartka z albumu na fortepian, wyd. Warszawa 1924
Preludia op. 2 na fortepian, wyd. Warszawa 1926
Mazurki op. 17 na fortepian, wyd. Warszawa 1936
Petite valse, Warszawa przed 1939
Oryl op. 42 na orkiestrę, weselny taniec flisaków, wyd. Warszawa
Oberek na małą orkiestrę dętą, wyd. Kraków 1951
Uwertura „ Wesele” na tematy ludowe, wyd. Warszawa 1953
Krakowiaki op. 29, suita na orkiestrę symfoniczną, wersja na orkiestrę dętą, wyd. Warszawa 1968
Koncert dla małych rąk op. 53 na fortepian i orkiestrę, wyciąg fortepianowy wyd. Kraków 1963, 2. wyd. 1971
Gawot, wyd. Warszawa
utwory kameralne, m.in. Krakowiak op. 26 na skrzypce i fortepian, wyd. Warszawa 1946
zbiory utworów dziecięcych i pedagogicznych:
Gram wszystko op. 22, wyd. Warszawa 1936, 1948, 1953, Kraków 1974, 5. wyd. 1998
Mały modernista op. 23, wyd. Warszawa 1938, 1948, Kraków 1958, 6. wyd. 1997
Już to gram op. 24, zbiór 20 łatwych utworów, wyd. Warszawa 1946, 2. wyd. 1950, Warszawa 1953, Kraków 1972, 7. wyd. 2000
Pierwsze kroki op. 19, 100 czytanek dla początkujących na 2 i 4 ręce w obrębie 5 tonów, wyd. Katowice 1947
Zaczynam grać op. 20, łatwe utwory dla początkujących, wyd. Warszawa 1947, 1953, Kraków 1957, 15. wyd. 2002
Album na fortepian, wyd. Warszawa 1951
Pieśni ludowe w łatwym układzie, wyd. Warszawa 1959, Kraków 1962
Etiudy na lewą rękę, z. 1-3, wyd. Kraków 1962–65
Wokalne i wokalno-instrumentalne:
Najpiękniejsze kolędy op. 5 na 2 głosy, wyd. Warszawa 1929
pieśni i piosenki na głos i fortepian
ballady, kantaty, pieśni wokalno-orkiestrowe, na chór a cappella oraz chór i fortepian, m.in.:
Opowieść o tęskniącej królewnie op. 18, ballada na chór męski, sł. L. Staff, 1931, 2. wersja na sopran, tenor i chór męski, wyd. Warszawa 1932
Kantata na sprowadzenie zwłok Juliusza Słowackiego na 3-głosowy chór mieszany, sł. M. Hemar, wyd. Warszawa przed 1939
Most Poniatowskiego na chór mieszany i fortepian, sł. W. Broniewski, wyd. Kraków 1951
12 łatwych utworów na chór mieszany, wyd. 1952 nakładem autora.
***
Ilustracje do audycji i słuchowisk radiowych (ponad 100), muzyka do filmów długo-, średnio- i krótkometrażowych (m.in. Dziesięciu z Pawiaka, z W. Danem, Rok 1914, Tajemnica Panny Brinx, Księżna Łowicka, Profesor Wilczur, Żelazowa Wola) i do sztuk teatralnych (większość zaginiona)
Opracowania:
Skrzypki-swaty K. Kratzera na fortepian, wyd. Warszawa 1924
Mały Moniuszko op. 24, zbiór utworów S. Moniuszki w łatwym układzie na fortepian, z. 2 wyd. Warszawa 1936
Suita pieśni weselnych E. Pankiewicza na chór i małą orkiestrę
Grajek wędrowny Z. Noskowskiego na głos, chór i wielką orkiestrę
Mazur z opery Straszny dwór S. Moniuszki na głos, chór i wielką orkiestrę
Wiosna S. Moniuszki na chór a cappella, wyd. Katowice 1947
Wybór pieśni radzieckich w łatwym układzie na głos i fortepian lub akordeon, wyd. Kraków 1951
