Potter, Cipriani

Potter [p’ot^er] Philip Cipriani Hambly, *3 X 1792 Londyn, †26 IX 1871 Londyn, angielski kompozytor, pianista, dyrygent i pedagog. Pochodził z rodziny muzyków działających w Londynie; jego dziadkiem był Richard Potter (1726–1806), budowniczy fletów, a ojcem Richard Huddleston Potter (1755–1821), flecista i skrzypek, jeden z założycieli Philharmonic Society. Edukację muzyczną rozpoczął Potter pod kierunkiem Th. Attwooda i W. Crotcha; w latach 1805–10 studiował w Londynie u J. Wölfla, ucznia L. Mozarta i M. Haydna. W 1815 został członkiem Philharmonic Society. W 1816 zadebiutował jako pianista, w 1817 wyjechał do Wiednia, gdzie za radą Beethovena studiował kompozycję i kontrapunkt u E.A. Forstera. Odbył liczne podróże do Austrii, Niemiec i Włoch; w 1819 powrócił do Anglii. Do 1836 często koncertował jako solista; był pierwszym w Anglii wykonawcą koncertów fortepianowych Mozarta oraz I, III i IV Koncertu fortepianowego Beethovena. Do 1844 występował również jako dyrygent Philharmonic Concerts. Od 1822 związany z Royal Academy of Music w Londynie, początkowo jako profesor fortepianu, w latach 1832–59 jako rektor. Do jego uczniów należał m.in. G. Macfarren.

Na tle epigonizmu panującego w muzyce angielskiej 1. połowy XIX w. twórczość Pottera wyróżnia się zastosowaniem nowocześniejszych środków muzycznych; jego styl posiada cechy indywidualne. Symfonie Pottera są przeważnie 4-częściowe, mają wyważone proporcje poszczególnych ogniw cyklu sonatowego. Kompozytor z upodobaniem wprowadzał solowe pasaże instrumentów dętych drewnianych; był nowatorem w dziedzinie harmonii, stosował śmiałe dysonanse oraz interesujące efekty kolorystyczne. Ze szkoły J. Wölfla wyniósł doskonałe opanowanie prawideł kontrapunktu, przejawiające się w preferowaniu imitacji ścisłych. Utwory fortepianowe Pottera utrzymane są w stylu brillant.