Pogorelich [~licz], Pogorelić, Ivo, *20 X 1958 Belgrad, chorwacki pianista. Mając 7 lat, rozpoczął naukę gry na fortepianie, a mając 12 lat podjął studia w Moskwie: w Centralnej Szkole Muzycznej i konserwatorium (1975–78) pod kierunkiem J. Malinina i W. Gornostajewej oraz od 1976 u gruzińskiej pianistki Alizy Kezeradze (1935–1996), którą w 1980 poślubił. W 1978 wygrał Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. A. Casagrandego w Terni (Włochy), a w 1980 międzynarodowy konkurs muzyczny w Montrealu. Jednak dopiero niedopuszczenie Pogorelicha do finałowego etapu X Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. F. Chopina w Warszawie (1980) i atmosfera skandalu, jaka temu towarzyszyła, przyniosły mu rozgłos i zaproszenia na występy w najbardziej prestiżowych salach koncertowych. W 1981 Pogorelich debiutował w Carnegie Hall w Nowym Jorku oraz podpisał kontrakt z firmą Deutsche Grammophon, dla której nagrał dzieła J.S. Bacha, Beethovena, Brahmsa, Chopina, Czajkowskiego, Haydna, Liszta, Mozarta, Musorgskiego, Prokofiewa, Ravela, Scarlattiego, Schumanna i Skriabina. W 1986 założył w Chorwacji Stowarzyszenie Młodych Muzyków. W 1988 zainaugurował doroczny festiwal swego imienia w Bad Wörishofen (Niemcy), promujący młode talenty muzyczne i umożliwiający im występy u boku znanych wykonawców. W 1993 stworzył międzynarodowy konkurs p.n. Ivo Pogorelich International Solo Piano Competition w Pasadenie (Kalifornia).
Pogorelich jest pianistą o wyraźnie zarysowanej osobowości, niestroniącym od postawy zdecydowanie nonkonformistycznej, co w pierwszych latach działalności koncertowej przysporzyło mu kłopotów, ale i zjednało rzeszę wielbicieli. Demonstracyjnie nowatorskie interpretacje dzieł z kanonu literatury fortepianowej wywoływały skrajne reakcje. Jednak z czasem emocje opadły, a Pogorelich dał świadectwo wspaniałego rozwoju swojej osobowości twórczej. Jego grę wyróżnia przede wszystkim wielka dbałość o precyzję dźwięku w najsubtelniejszych niuansach, klarowność, pewność siebie i bezpośredniość interpretacji utworu, nierzadko ekstrawaganckiej, oraz absolutne panowanie nad całością wykonania i podporządkowanie najdrobniejszego, nawet skrajnie subiektywnie ujętego detalu logice rozwoju dzieła muzycznego.
