Ostrowski Adam, *1873 Warszawa (?), †29 IV 1921 Warszawa, polski śpiewak (bas). Pochodził ze znanej rodziny aktorskiej, był synem aktorki Alojzy Żółkowskiej i lekarza Adama Ostrowskiego. Kształcił się w Warszawie pod kierunkiem W. Aleksandrowicza, 9 VI 1898 zadebiutował w operze w Warszawie rolą Ramfisa w Aidzie Verdiego; nie odniósł większego sukcesu, został jednak zaangażowany i do 1903 był jej stałym solistą, śpiewał m.in. partię Skołuby w Strasznym dworze S. Moniuszki oraz mniejsze partie basowe. Następnie podjął dalsze studia wokalne za granicą (prawdopodobnie we Włoszech), występował w teatrach operowych w Bolonii (Teatro Comunale), Buenos Aires i Montevideo (1904); w tym czasie jego głos przekształcił się w basso profondo. Występ Ostrowskiego 17 IV 1906 w Teatrze Wielkim w Warszawie w roli Mefista w Fauście Ch. Gounoda uwieńczony został wielkim sukcesem i odtąd aż do śmierci był on czołowym basem opery w Warszawie, odrzucając propozycje zagranicznych teatrów. Kreował tam m.in. partie Leporella w Don Giovannim Mozarta, przeora Baltazara w Faworycie G. Donizettiego, Silvy w Ernanim Verdiego, króla w Hamlecie A. Thomasa, króla Henryka w Lohengrinie, landgrafa w Tannhäuserze oraz króla Marke w Tristanie i Izoldzie Wagnera, Don Pedra w Afrykance G. Meyerbeera i Wizuna w Starej baśni W. Żeleńskiego (1918). Szczególnie jednak podziwiany był jako kardynał de Brogni w Żydówce F. Halévy’ego, Marcel w Hugonotach Meyerbeera oraz wspaniały odtwórca partii basowych w operach Moniuszki. Z wyjątkowymi walorami głosowymi łączyły się tu doskonałe warunki zewnętrzne Ostrowskiego oraz wybitny talent aktorski. Od 1914 zajmował się także reżyserią, w 1916 został głównym reżyserem opery w Warszawie, a w sezonie 1916/17 wespół z W. Brzezińskim i A. Doboszem był jej dyrektorem, analogiczną funkcję pełnił w okresie kryzysu w operze w Warszawie w 1919 (z T. Mazurkiewiczem i J. Munclingrem). Zmarł tragicznie śmiercią samobójczą.
