Malibran [malibrˊan] Maria Felicità, Felicia, z d. García, *24 III 1808 Paryż, †23 IX 1836 Manchester, hiszpańska śpiewaczka (mezzosopran). Siostra Pauliny Viardot i córka Manuela del P.V. Garcíi, u którego uczyła się śpiewu. Mając 6 lat, pierwszy raz wystąpiła na scenie w Neapolu w Agnese F. Paera; debiutowała w operze w 1825 na scenie King’s Theatre w Londynie (dokąd 8 lat wcześniej przeniosła się cała rodzina) jako Rozyna w Cyruliku sewilskim Rossiniego. Następnie wyjechała wraz z ojcem do Nowego Jorku, gdzie w Park Theatre (1825–26) odnosiła wielkie sukcesy w operach Rossiniego (Tankred, Otello, Turek w Italii), lecz w 1826 opuściła zespół operowy i poślubiła francuskiego kupca nazwiskiem Malibran. Małżeństwo to jednak okazało się nieudane; w 1827 Malibran powróciła do Paryża, rok później debiutowała z powodzeniem w Théâtre Italien (Semiramida Rossiniego). Śpiewała następnie w Londynie i na festiwalu w Gloucester, w 1830 stała się znowu gwiazdą Théâtre Italien. W latach 1832–35 występowała na scenach włoskich w operach Belliniego (I Capuleti e i Montecchi, Bolonia 1832; Norma, Neapol i Mediolan 1834) i Donizettiego (Maria Stuarda, Mediolan 1834). Ok. 1832 związała się z belgijskim skrzypkiem Ch.-A. de Bériotem, z którym wspólnie podróżowała po Europie, odnosząc triumfalne sukcesy, zwłaszcza we Włoszech. Związek ten jednak mogła zalegalizować dopiero w 1836, po zakończeniu przewlekłych formalności rozwodowych z Malibranem. We IX 1836 wystąpiła podczas festiwalu w Manchester, 9 dni później zmarła na skutek kontuzji spowodowanej upadkiem z konia. Żyła zaledwie 28 lat, mimo to zyskała pozycję jednej z czołowych śpiewaczek u progu romantycznej epoki. Głos jej odznaczał się niezwykłą rozpiętością skali, artystka władała nim z maestrią. Była niezrównaną odtwórczynią oper Rossiniego (Cyrulik sewilski, Semiramida, Otello); odnosiła sukcesy także we wczesnych operach G. Meyerbeera, w Lunatyczce V. Belliniego i w Fideliu Beethovena. Przejawiała uzdolnienia kompozytorskie, tworząc nokturny na fortepian i pieśni.
Koleje jej życia stały się tematem opery Roberta R. Bennetta Maria Malibran (1935).
Literatura: J. Nathan Memoirs of Madame Malibran de Bériot, Londyn 1836; E. Legouvé Maria Malibran, w: Etudes et souvenirs, Paryż 1880; A. Pougin Maria Malibran. Histoire d’une cantatrice, Paryż 1911, przedr. Genewa 1973, wyd. ang. Londyn 1911; P. Larionov, F. Pestellini Maria Malibran, Florencja 1935; D. Bielli Maria Malibran, Castelbordino 1936; M. Lorenzi de Bradi La brève et merveilleuse vie de la Malibran, Paryż 1936; D. Milačić Marija Malibran, Belgrad 1954; S. Desternes, H. Chandet La Malibran et Pauline Viardot, Paryż 1969; R. Giazotto Maria Malibran (1808–36), Turyn 1986; A. Fitzlyon Maria Malibran, Londyn 1987.
