Koželuh [kˊoże~], Koželuch, Kotzeluch, Koscheluch, Goscheloch, Leopold, właściwie Jan Antonín, *26 VI 1747 Velvary, †7 V 1818 Wiedeń, czeski kompozytor, stryjeczny brat Jana Antonína. Naukę muzyki rozpoczął u A. Kubika w Velvarach, następnie przebywał w Pradze, gdzie podjął studia na uniwersytecie (filozofia, matematyka, prawo), które porzucił dla dalszej edukacji muzycznej pod kierunkiem J.A. Koželuha (teoria, kontrapunkt, kompozycja wokalna) i F.X. Duška (fortepian, kompozycja). W latach 1771–78 dał się poznać jako twórca muzyki baletowej (zaginiona) dla praskich teatrów; prawdopodobnie w tym czasie przyjął imię Leopold dla odróżnienia od stryjecznego brata. W 1778 udał się do Wiednia, gdzie przypuszczalnie wziął kilka lekcji u J.G. Albrechtsbergera; wkrótce zdobył tam uznanie jako pianista, nauczyciel gry na fortepianie i kompozytor. Od początku kariery był entuzjastycznie oceniany przez współczesnych mu krytyków jako jeden z najlepszych kompozytorów swojego pokolenia w Europie, a o jego wysokiej pozycji w środowisku świadczyły niespotykanie wysokie zarobki. W 1784 zaczął systematycznie publikować swe utwory w Wiedniu (głównie Artaria), następnie także w Niemczech (André, Gotz), Paryżu (Naderman, Sieber) i w Londynie (Bland, Birchall i in.). W 1785 założył wydawnictwo Musikalisches Magazin, które do 1802 prowadził wspólnie z bratem Antonínem Tomášem (1752–1805), a które publikowało głównie utwory L. Koželuha oraz W.A. Mozarta. Pozycję L. Koželuha ugruntował w 1791 sukces kantaty włączonej do programu koronacji cesarza Leopolda II na króla Czech w Pradze; według niektórych źródeł Leopold Koželuh współzawodniczył tu z Mozartem, po którego śmierci – jednak nie bezpośrednio, jak niejednokrotnie sugerowano, a dopiero 12 VI 1792 – rozpoczął z nominacji ces. Franciszka II działalność jako Kammer-Kapellmeister oraz Hofmusik-Compositor na dworze w Wiedniu; obydwie funkcje pełnił do końca życia. W latach 1797–1809 z inicjatywy szkockiego amatora i kolekcjonera muzyki G. Thomsona brał udział (obok Haydna i Beethovena) w dziele opracowania ludowych pieśni szkockich i walijskich; w tym czasie uczył również (wraz z m.in. J.B. Vaňhalem i K. Dittersdorfem) w swej prywatnej akademii muzycznej w Pradze. Do uczniów L. Koželuha należeli m.in. M.Th. Paradis, I. von Seyfried i S. Sechter. Córka L. Koželuha, Catharina Cibbini (1785–1858) działała w Wiedniu jako pianistka i kompozytorka modnych utworów fortepianowych.
L. Koželuh był kompozytorem rozwijającym i udoskonalającym swój warsztat na przestrzeni lat, a jego twórczość przynależy do trzech różnych stylów. Dzieła orkiestrowe powstałe do ok. 1790 (w tym wszystkie symfonie) utrzymane są w obiegowych formułach wiedeńskiego stylu klasycznego, natomiast pisane równolegle utwory wokalne, w tym kantaty i pieśni, noszą cechy stylu galant. Począwszy od ok. 1785, najpierw w utworach kameralnych (głównie w triach fortepianowych, zwanych przez L. Koželuha sonatami), później także w solowej i koncertowej muzyce fortepianowej oraz w pieśniach, zaznacza się nowy typ ekspresji o patetycznych i tragicznych rysach, który w niektórych przypadkach (Trois caprices, Sei notturni) można określić jako wczesnoromantyczny. Przejawem wymienionych tendencji są również dokonane przez L. Koželuha opracowania szkockich i walijskich pieśni ludowych, których elementy spożytkował m.in. w późniejszych triach (sonatach) z udziałem fortepianu. L. Koželuh był jednym z najważniejszych kompozytorów czeskich w XVIII wieku, o czym świadczą nie tylko sukcesy jego poszczególnych utworów (np. muzyki do baletu La ritrovata…), ale przede wszystkim wpływ, jaki wywarły jego dzieła fortepianowe na kompozytorów wczesnego romantyzmu, zwłaszcza Schuberta i Webera. Powszechnie też przypisuje się L. Koželuhowi znaczny udział w stworzeniu nowego, romantycznego już idiomu muzyki fortepianowej, wskazując na drogę, jaką przebył od pierwszych swych sonat, triów i koncertów przeznaczonych na fortepian lub klawesyn po późniejsze dzieła, oparte na tworzonych z rozmysłem, swoiście fortepianowych, technikach fakturalnych i brzmieniowych.
Literatura: O.E. Deutsch Koželuh ritrovato, „Music and Letters” XXVI, 1945; A. Weinmann Verzeichnis der Verlagswerke des Musikalischen Magazins, Wiedeń 1950; M. Poštolka L. Koželuh. Život a dílo, Praga 1964 (zawiera katalog tematyczny dzieł oraz bibliografię); C. Flamm L. Koželuh. Biographie und stilkritische Untersuchung der Sonaten für Klavier, Violine und Violoncello, dysertacja, Wiedeń 1968; R. Hickman Leopold Kozeluch and the Viennese quatuor concertant, „College Music Symposium” XXVI, 1986; J.A. Rice Muzzarelli, Koželuh e La ritornata figlia di Ottone II (1794): il baletto viennese ordinato nello spirito di Noverre, „Nuova rivista musicale italiana” XXIV, 1990; R. Pečman Ein heroisches Ballett von Leopold Koželuh, „Sborník prací Filozofické fakulty brněnské univerzity. H: Řada hudebněvědná” 29:H15, 1980; H. Hogwood The keyboard sonatas of Leopold Koželuch, „Early music” 40/4, 2012; A. Beer Leopold Koželuch und die Selbstkritik beim Komponieren: Ein Blick in die rezeptionsgeschichtliche Gerüchteküche, w: Neuerscheinung: musica floreat! – Jürgen Blume zum 70. Geburtstag, red. J. Blume, I. Ott, B. Petersen-Mikkelsen, Mainz 2016; J. Vojtěšková Letters from the Morawetz Collection (Musicians of Czech Origin in European Centres at the Turn of the 18th and 19th Centuries), „Musicalia” 2021, 1–2.
Kompozycje
Instrumentalne:
orkiestrowe:
11 symfonii:
A-dur „A la française”, wyd. Wiedeń ok. 1784
D-dur, C-dur, wyd. Paryż ok. 1786
D-dur (wątpliwa atrybucja), F-dur, g-moll wyd. Paryż 1787
C-dur, A-dur, G-dur wyd. Wiedeń 1787
C-dur, B-dur „l’irrésolu”, nie wyd.
2 symfonie koncertujące:
Es-dur, wyd. Wiedeń 1798
C-dur
uwertury
cykle tańców
marsze
19 koncertów na fortepian (albo na fortepian lub klawesyn):
F-dur, B-dur, wyd. Wiedeń 1784
A-dur, Es-dur, wyd. Wiedeń 1785
G-dur, wyd. Wiedeń ok. 1785
F-dur, wyd. Moguncja ok. 1785
C-dur, wyd. Paryż 1786
D-dur, wyd. Wiedeń 1787
Concerto en rondo C-dur, wyd. Offenbach 1793
Concert favori Es-dur, wyd. Londyn 1800
2 D-dur,
2 C-dur
2 E-dur
2 F-dur
B-dur, nie wyd.
***
Rondo concertante Es-dur
Fantasia concertante d-moll, nie wyd.
Koncert B-dur na fortepian na 4 ręce i orkiestrę, wyd. Wiedeń ok. 1785
2 koncerty Es-dur na klarnet i orkiestrę, nie wyd.
kameralne:
5 divertiment
2 serenady
2 partity
6 kwartetów smyczkowych:
B-dur, G-dur, Es-dur, wyd. Wiedeń 1790
C-dur, A-dur, F-dur, wyd. Wiedeń 1791
63 sonaty (tria) na fortepian lub klawesyn, skrzypce lub flet i
wiolonczelę
24 dua na fortepian i skrzypce (w większości opracowanie sonat fortepianowych)
3 dua na flet i wiolonczelę
3 dua na 2 skrzypiec
3 dua na skrzypce i altówkę
solowe:
49 sonat na fortepian
6 écossaises na fortepian, wyd. Wiedeń ok. 1793,
Trois caprices na fortepian, wyd. Wiedeń ok. 1798,
liczne menuety, kontredanse i inne tańce, marsze na fortepian
7 sonat na fortepian na 4 ręce
Wokalne i wokalno-instrumentalne, m.in.:
60 pieśni solowych,
Sei notturni na 4 głosy solowe, fortepian i wiolonczelę, wyd. Wiedeń 1796
9 kantat, m.in.:
Cantate Seiner P.T. Majestät Leopold II. gewidmet…, sł. A.G. Meissner, wyk. Praga 1791
La Galatea, 1802
2 oratoria:
Moisè in Egitto, wyst. Wiedeń 1787
La Giuditta, ok. 1792
utwory religijne
***
opracowania pieśni ludowych na głos solo, fortepian, skrzypce i wiolonczelę:
A Select Collection of Original Scottish Airs, wyd. Londyn 1798 (zawiera 110 pieśni)
A Select Collection of Original Welsh Airs, wyd. Londyn 1809 (z J. Haydnem, zawiera 59 pieśni)
Sceniczne:
6 oper:
Gustav Wasa, po 1792, nie wyst.
pozostałe zaginione, m.in.:
Didone abbandonata, libretto P. Metastasio, wyst. Wiedeń przed 1790
balety, m.in.:
La ritrovata figlia di Ottone II…, libretto A. Muzzarelli, wyst. Wiedeń 1794
pantomimy
Edycje:
Koncert fortepianowy D-dur, wyd. R. Meylan, Wiesbaden 1934
Kwartet smyczkowy B-dur, wyd. J. Micka, J. Racek i A. Němec, «Musica Antiqua Bohemica» XV, 1954
3 symfonie wyd. J. Racek, M. Poštolka, «Musica Antiqua Bohemica» LXXII, 1969
Symphonies and overtures (c. 1750s–1780s) classical symphonies: works by Johann Gottlieb Graun, Niccolò Jommelli, Anton Filtz, François Joseph Gossec, Johann Baptist, «Three centuries of music in score». Red. K. Cooper, Nowy Jork 1990
6 kwartetów smyczkowych, op. 32 i 33, wyd. R. Hikman, «Classical scores library», 1994
Sonaty 1–12, 13–24, 25–37, 38–50, wydanie urtekstowe, wyd. Ch. Hogwood, «Souborné vydání sonát pro klavír», Kassel ok. 2010–2015
Sonatina na cztery ręce C-dur, red. Ch. Dohr, Kolonia 2010
Sonaty op. 51, wyd. H. Albrecht, Kolonia 2011
Duety na skrzypce i róg, wyd. R. Ostermeyer, Wernigerode 2013
Koncert na klarnet i orkiestrę Es-dur, wyd. G Balassa, V. Lampert, Adliswil 2014
Parthia in F na 2 oboje, 2 klarnety, 2 rogi, 2 fagoty i kontrafagot, wyd. R. Ostermeyer, Wernigerode 2016
Sonata na fortepian, skrzypce i wiolonczela, wyd. H. Albrecht, Brühl 2016
Symfonia g-moll, wyd. E. Tornová, Praga 2017
Concerto P. II:1 : Sinfonia concertante in E♭, wyd. J. Bland, Frome 2018
Sinfonia g-moll, PosK I:5 II, wyd. W. Jacob, Burgthann 2019
6 łatwych sonat na fortepian, wyd. Ch. Hogwood, Kassel 2020
Rondo concerto Es-dur, wyd. J. Owczarek-Ciszewska, Kolonia 2022