Gui, Vittorio

Gui [gʹui] Vittorio, *14 IX 1885 Rzym, †17 X 1975 Florencja, włoski dyrygent i kompozytor. Naukę muzyki rozpoczął pod kierunkiem matki, uczennicy G. Sgambatiego, następnie uczył się w Liceo Musicale di S. Cecilia w Rzymie, gdzie jego nauczycielami byli G. Setaccioli i S. Falchi; ukończył także Wydział Humanistyczny na Uniwersytecie w Rzymie. Debiutował tamże w 1907, prowadząc spektakl Giocondy Ponchiellego w Teatro Adriano; wkrótce zdobył duże uznanie we Włoszech i za granicą jako dyrygent operowy i koncertowy. Na zaproszenie Toscaniniego zainaugurował sezon 1923/24 w mediolańskiej La Scali spektaklem Salome R. Straussa i w konsekwencji zaproponowano mu w 1924 prowadzenie Società dei Concerti Sinfonici w Mediolanie. W latach 1925–27 był stałym dyrygentem nowo założonego Teatro di Torino. W 1928 przeniósł się do Florencji, gdzie założył orkiestrę, przekształconą wkrótce w Teatro Comunale, którym kierował do 1943. Przyczynił się do rozbudzenia życia muzycznego we Florencji, m.in. jako współorganizator i kierownik artystyczny (1933–36) powołanego w 1933 festiwalu Maggio Musicale Fiorentino. Na festiwalu tym prowadził m.in. tak rzadko wykonywane dzieła jak Luisa Miller Verdiego, Westalka Spontiniego, Medea Cherubiniego i Armida Glucka. W 1933 na zaproszenie B. Waltera wystąpił na festiwalu salzburskim, w 1938 na zaproszenie Beechama prowadził w londyńskiej Covent Garden spektakle Rigoletta Verdiego, Toski i Cyganerii Pucciniego. Liczne występy gościnne w najważniejszych centrach Europy ugruntowały jego sławę świetnego interpretatora zarówno opery włoskiej, jak również dzieł Brahmsa, Debussy’ego i Busoniego. W czasie II wojny światowej dyrygował w Wiedniu i Berlinie. W latach 1949–65 występował systematycznie na festiwalach w Glyndebourne i Edynburgu, gościnnie dyrygował także m.in. w Moskwie i Leningradzie. W 1952 prowadził głośne przedstawienie Normy Belliniego z M. Callas w londyńskiej Covent Garden. Dokonał nagrań przedstawień z Glyndebourne: Kopciuszek Rossiniego (1953), Wesele Figara Mozarta oraz Hrabia Ory (1955) i Cyrulik sewilski Rossiniego (1962). Występował do późnej starości, po raz ostatni dyrygował we Włoszech w wieku 87 lat.

Literaura: G. Christie Vittorio Gui 1885–1975. An Appreciation, „Opera” XXVI , 1975; U. Bonafini Vittorio Gui tra musica e poesia, „Discoteca” 1975 nr 156 (z dyskografią).