García, Manuel Patricio

García [garØíja] Manuel Patricio Rodríguez, *17 III 1805 Madryt, †1 VII 1906, syn Manuela del Popolo Vicente, hiszpański śpiewak operowy (baryton) i pedagog. Śpiewu uczył się u swego ojca, a harmonii u F. J. Fétisa. Debiutował w 1825 rolą Figara w Park Theater w Nowym Jorku, śpiewając razem z ojcem, matką i siostrą w Cyruliku sewilskim Rossiniego. Po wycofaniu się ze sceny (1829) uczył śpiewu, interesował się fizjologią głosu ludzkiego. Efekty swej pracy (Mémoire sur la votó humaine) przedstawił w 1840 Francuskiej Akademii Naukowej. Doświadczenia wokalne własne i ojca zawarł w Traité complet de l’art du chant (1840), będącym kontynuacją i rozszerzeniem Metodo di canto Manuela del Popolo Vicente Garcíi. W latach 1847–50 García był profesorem konserwatorium w Paryżu, a w latach 1848–95 w Royal Academy of Music w Londynie. Uczniami jego byli m.in. E. Frezzolini, J. Lind, H. H. Nissen, M. Marchesi. García wynalazł laryngoskop (1855). Uniwersytet w Królewcu nadał mu doktorat honoris causa.

Literatura: A. G. Tapia M. García su influencia en la laringología y en el arte del canto, Madryt 1905; H. Klein M. García and the „Coup de glotte”, „Zeitschrift der Interenationalen Musikgesellschaft” XIII, 1912.