logotypes-ue_ENG

García, Manuel Patricio

Biogram i literatura

García [garØíja] Manuel Patricio Rodríguez, *17 III 1805 Madryt, †1 VII 1906, syn Manuela del Popolo Vicente, hiszpański śpiewak operowy (baryton) i pedagog. Śpiewu uczył się u swego ojca, a harmonii u F. J. Fétisa. Debiutował w 1825 rolą Figara w Park Theater w Nowym Jorku, śpiewając razem z ojcem, matką i siostrą w Cyruliku sewilskim Rossiniego. Po wycofaniu się ze sceny (1829) uczył śpiewu, interesował się fizjologią głosu ludzkiego. Efekty swej pracy (Mémoire sur la votó humaine) przedstawił w 1840 Francuskiej Akademii Naukowej. Doświadczenia wokalne własne i ojca zawarł w Traité complet de l’art du chant (1840), będącym kontynuacją i rozszerzeniem Metodo di canto Manuela del Popolo Vicente Garcíi. W latach 1847–50 García był profesorem konserwatorium w Paryżu, a w latach 1848–95 w Royal Academy of Music w Londynie. Uczniami jego byli m.in. E. Frezzolini, J. Lind, H. H. Nissen, M. Marchesi. García wynalazł laryngoskop (1855). Uniwersytet w Królewcu nadał mu doktorat honoris causa.

Literatura: A. G. Tapia M. García su influencia en la laringología y en el arte del canto, Madryt 1905; H. Klein M. García and the „Coup de glotte”, „Zeitschrift der Interenationalen Musikgesellschaft” XIII, 1912.

Prace

Traité complet de l’art du chant, Paryż 1840, 3. wyd. 1851, tłum. ang. 1894

Mémoire sur la voix humaine, „Comptes-rendus des séances de l’Académie des sciences” z 12 IV 1841

Observations on the Human Voice, „Proceedings of the Royal Society of London” VII, 1855

Observations physiologiques sur la voix humaine, Paryż 1861