Erpf, Hermann

Erpf Hermann Robert, *23 IV 1891 Pforzheim, †17 X 1969 Stuttgart, niemiecki teoretyk muzyki i pedagog. Od 1909 studiował matematykę i nauki przyrodnicze w Heidelbegu, od 1911 muzykologię u H. Riemanna i filozofię u J. Volkelta w Lipsku. W 1913 uzyskał stopień doktora na podstawie rozprawy Der Begriff der musikalischen Form (Stuttgart 1914). W latach 1919–27 prowadził działalność pedagogiczną w Pforzheim, Fryburgu Bryzg, i w Münster. Od 1927 kierował wydziałem muzycznym w Folkwang-Schule w Essen, w 1935 został dyrektorem tej uczelni. W latach 1943–45 oraz 1952–56 pełnił funkcję dyrektora Hochschule für Musik w Stuttgarcie. Komponował utwory orkiestrowe, chóralne, kameralne i fortepianowe.

Badania Erpfa koncentrowały się głównie na teoretycznych problemach formy muzycznej, harmonii i instrumentacji. Rozwinął on i przekształcił Riemannowską teorię harmoniki funkcyjnej (Studien zur Harmonie- und Klangtechnik), nie przejął jednakże założeń dualizmu harmonicznego. W pracach Studien zur Harmonie- und Klangtechnik i Lehrbuch der Instrumentation zaznacza się tendencja do ujmowania harmoniki i instrumentacji w ich współdziałaniu z formą dzieła i w aspekcie historycznym. Erpf postulował metodę deskryptywną, w której systematyka ustępuje na plan dalszy wobec historyczno-relatywnego traktowania technik i stylów muzycznych. Wiele uwagi poświęcał zagadnieniom muzyki współczesnej. Syntezą jego poglądów jest ostatnia praca: Form und Struktur in der Musik.