Zieliński, Maciej

Zieliński Maciej, *29 III 1971 Warszawa, polski kompozytor. Od 1990 działa jako kompozytor i aranżer muzyki rozrywkowej i filmowej. W 1996 ukończył studia kompozytorskie w Akademii Muzycznej (obecnie Uniwersytet Muzyczny) w Warszawie w klasie M. Borkowskiego. W latach 1993–97 brał udział w kursach kompozytorskich pod kierunkiem m.in. L. Andriessena, O. Balakauskasa, J. Yuasy, a także P. Pattersona, u którego 1998–99 odbył studia podyplomowe w Royal Academy of Music w Londynie. W 1996 uczestniczył w projekcie p.n. 96 Churches (Dania), komponując polską część European Requiem (Tractus), a w 2000 jego utwór Lutosławski in memoriam został wybrany przez Associated Board of Royal Schools of Music do programu egzaminacyjnego szkół angielskich na lata 2000–06. Utwory Zielińskiego wcześnie zyskały uznanie na forum międzynarodowym, wśród nich m.in. Alone in a Crowd... (II nagroda w VI międzynarodowym konkursie muzyki syntezatorowej i komputerowej w Brunszwiku, 1995) czy Domine, quis habitabit (III nagroda w międzynarodowym konkursie kompozytorskim „Jihlava 96”). W 1999 otrzymał nagrodę główną w Konkursie Polskiego Towarzystwa Muzyki Współczesnej na Projekt Multimedialny (Clouds) oraz Alan Bush Composition Prize i Josiah Parker Composition Prize. Jego kompozycje były wykonywane na międzynarodowych festiwalach, m.in.: Warszawska Jesień, XIV Synthesizer-Musik-Festival w Brunszwiku, Musica del Novocento w Rzymie, Park Lane Festival w Londynie czy World Music Days w Bukareszcie. Zieliński jest członkiem m.in. ZKP i Polskiego Towarzystwa Muzyki Współczesnej.

Twórczość Zielińskiego to w dużej części muzyka filmowa i rozrywkowa, choć ważne miejsce zajmują w niej dzieła z obszaru muzyki poważnej. Kompozycje te cechuje wyrazista ekspresja, dbałość o szczegóły formy i języka, przy zróżnicowaniu obsady i środków wykonawczych. Zieliński dąży do nasycenia utworów indywidualną treścią, podporządkowania ich przebiegu nadrzędnej idei (wyrażonej np. w tytule) i oryginalnej dramaturgii. Niekiedy stosuje nieregularne grupy rytmiczne, także polirytmię czy bardziej wyrafinowane środki wykonawcze, np. techniki glissandowe (Shining). W Concerto inquieto sięgnął po technikę dodekafoniczną, nadając jej swoiste oblicze – dzięki rozbiciu serii na nieregularne grupy uzyskał poszarpany i niespokojny, „neurotyczny” tok narracji.

Literatura: Z nadzieją patrzę w przyszłość..., rozmowa Zielińskiego z B. Błaszczykiem, „Muzyka 21” 2000 nr 3.