Zawadzka-Gołosz, Anna

Zawadzka-Gołosz Anna, *1 XII 1955 Kraków, polska kompozytorka i pedagog. Ukończyła w 1981 teorię muzyki oraz w 1987 kompozycję pod kierunkiem K. Moszumańskiej-Nazar w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie (obecnie Akademia Muzyczna). W latach 1986–87 uzupełniała studia kompozytorskie u W. Hufschmidta w Folkwang Hochschule für Musik, Theater und Tanz w Essen-Werden. W 1988 uzyskała II nagrodę na Konkursie Młodych Związku Kompozytorów Polskich za Witraż II. W latach 1983–86 uczestniczyła w międzynarodowych kursach kompozytorskich w Kazimierzu Dolnym, mając tam możliwość pracy z W. Lutosławskim, I. Xenakisem, F.-B. Mâche’em, W. Szalonkiem i L. Hillerem. Współpracowała także ze Studiem Eksperymentalnym Polskiego Radia, na zamówienie którego powstały Girare i Glissbigliando. Od 1981 wykłada w Akademii Muzycznej w Krakowie, pełniąc tam od 2005 funkcję dyrektora Instytutu Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki.

W muzyce Zawadzkiej-Gołosz priorytetową rolę odgrywa barwa dźwięku jako element formotwórczy, ściśle zintegrowany z pozostałymi komponentami (melodią, rytmem). Motywy melodyczne – często skondensowane, lakoniczne – stanowią budulec efektów kolorystycznych, a także wyrazistych „gestykulacji” i zróżnicowanych wewnętrznie faktur. Zestawianie różnych elementów muzycznych odbywa się w oparciu o koncepcję kontrapunktu faktur oraz barw. Istotnym czynnikiem utworów kompozytorki jest artykulacja glissando – kompilacja motywów glissandowych, ich kontrast czy dopełnianie się współtworzą proces budowania narracji muzycznej (Glissbigliando). Forma dzieł skonstruowana jest często w sposób mozaikowy, jednakże poszczególne elementy są powiązane ze sobą, m.in. na zasadzie kolorystycznego pokrewieństwa bądź kontrastu. Ważnym aspektem muzyki Zawadzkiej-Gołosz jest idea przestrzenności – nie tylko w bezpośrednio topofonicznym sensie, lecz także w ujęciu przestrzeni iluzorycznej, poprzez tworzenie złudzenia przestrzenności (Mirrors). Kompozytorka starannie selekcjonuje środki twórcze, korzystając nierzadko z tradycyjnych rozwiązań muzycznych, ale zastosowanych w nowym, indywidualnym ujęciu (Zstępowanie).