Wojciechowski Zygmunt, *16 IV 1888 Bnin (Kórnik, k. Poznania), †27 X 1968 Poznań, polski dyrygent, organista i pedagog. Naukę muzyki rozpoczął u swojego ojca, organisty. W latach 1905–08 studiował grę na organach i fortepianie oraz teorię muzyki w konserwatorium w Hamburgu u A.M. Fiedlera i M. Loewengarda, od 1908 kontynuował studia w konserwatorium w Berlinie w klasie fortepianu M. Mayera-Mahra. W 1913 jako członek kwintetu fortepianowego odbył tournée po krajach Europy i Egipcie. W latach 1919–39 był dyrygentem, a w 1929–33 także dyrektorem Teatru Wielkiego w Poznaniu. Od 1926 występował w Poznaniu również z koncertami organowymi. Tamże w 1931 powołał do życia teatr operetkowy Uśmiech, który do 1932 miał siedzibę w sali kina Bałtyk. W latach 1934–39 prowadził operę i operetkowy teatr objazdowy. 2 VI 1945 wznowił działalność sceny poznańskiej wystawieniem opery Zabobon czyli Krakowiacy i Górale K. Kurpińskiego, w następnym sezonie przekazał obowiązki dyrektora Z. Latoszewskiemu. Jako dyrygent pracował w Teatrze Wielkim do 1957. W latach 1957–59 kierował Operetką Poznańską. Od 1947 Wojciechowski wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Operowej w Poznaniu, a w latach 1951–63 jako zastępca profesora prowadził klasę zespołów operowych w tamtejszej PWSM. W latach 1919–57 Wojciechowski przygotował na scenie Teatru Wielkiego w Poznaniu ok. 60 premier operowych, baletowych i operetkowych, ze szczególnym uwzględnieniem dzieł kompozytorów polskich. Obok oper Moniuszki (Verbum nobile, 1920; Hrabina, 1929), prezentowanych także podczas organizowanego przez Wojciechowskiego festiwalu Moniuszkowskiego (IV–V 1930), wystawił m.in. Goplanę W. Żeleńskiego (1925), Pomstę Jontkową B. Wallek-Walewskiego (1926), Krzyżaków A. Dołżyckiego (1929), Manru I.J. Paderewskiego (1930), Legendę Bałtyku F. Nowowiejskiego (1955) oraz utwory sceniczne L. Różyckiego: Eros i Psyche (1926), Pan Twardowski (1929), Casanova (1929), Młyn diabelski (1931), Lili chce śpiewać (1933).
