logotypes-ue_ENG

Vinci, Leonardo

Biogram i literatura

Vinci [w'inczi] Leonardo, *ok. 1696 lub 1690 Strongoli (Kalabria), †27 lub 29 V 1730 Neapol, włoski kompozytor. W literaturze muzykologicznej jest wiele nieścisłych informacji dotyczących życia Vinciego, począwszy od daty jego urodzenia przez burzliwe życie po tragiczną śmierć. Od 1708 studiował w Conservatorio dei Poveri di Gesù Cristo w Neapolu pod kierunkiem G. Greca. Ok. 1718 był maestro di cappella ks. Sansevero. Po sukcesie Lo cecato fauzo (1719) poświęcił się wyłącznie twórczości operowej, komponując następne dla Teatro dei Fiorentini w Neapolu opery komiczne do librett w dialekcie neapolitańskim, m.in. Li zite ’ngalera (jedyna zachowana opera w tym dialekcie), która do dziś utrzymuje się w repertuarze scenicznym. W 1722 zainteresował się operą seria, od tego czasu realizował zamówienia Teatro di San Bartolomeo w Neapolu, od 1724 Teatro delle Dame w Rzymie, od 1725 Teatro di San Giovanni Grisostomo w Wenecji oraz teatrów dworskich; dla Filipa Burbona, ks. Parmy, skomponował Il trionfo di Camilla do libretta poety dworskiego C.I. Frugoniego. W 1725 napisał także 5-aktową operę Ifigenia in Tauride na karnawał wenecki; w tym samym roku został pro-vicemaestro Cappella Reale w Neapolu, a w 1728 objął na krótko funkcję kapelmistrza Conservatorio dei Poveri di Gesù Cristo, w którym kiedyś studiował, jego uczniem był m.in. G.B. Pergolesi.

Przełomem w twórczości Vinciego stała się zapoczątkowana w 1725 współpraca z reformatorem opery, librecistą P. Metastasiem, która zaowocowała powstaniem Didone abbandonata. Kolejne wspólne dzieła Vinciego i Metastasia, będące pierwszymi muzycznymi opracowaniami librett tego poety, zostały włączone do kanonu twórczości operowej w XVIII w.: Siroe re di Persia (1726), Catone in Utica (1728), Semiramide riconosciuta (1729), Alessandro nell’Indie (1730), Artaserse (1730). W latach 1729–30 Vinci działał w Rzymie zyskując europejską sławę. Zmarł nagle w Neapolu, a jego śmierć w atmosferze towarzyskiego skandalu wzbudziła domysły o otruciu.

Bogata twórczość Vinciego zachowana w rękopisach (ok. 40 oper, muzyka religijna, oratoria, kantaty i inne), została rozproszona. Wiele dzieł zaginęło, lecz interesująca dla polskich melomanów 3-aktowa dramma per musica, osnuta na wątku dotyczącym Zygmunta Augusta – Gismondo re di Polonia, znajduje się w Santini-Bibliothek w Münster. Muzyka Vinciego jest współcześnie rzadko wykonywana; nagrano na płytach arie operowe Vinciego oraz operę seria La Partenope (skomponowana na karnawał wenecki w 1725), wystawioną w 2004 pod dyrekcją A. Floria na międzynarodowym festiwalu operowym Baroque de Beaune.

Vinci należy do generacji kompozytorów neapolitańskich, która udoskonaliła operę, ukształtowaną przez A. Scarlattiego oraz stworzyła nowy gatunek – operę buffa; uważa się także, że zapoczątkował on zmiany w operze seria, zmierzające do pogłębienia wyrazu dramatycznego i poprzedzające reformę opery, która dokonała się w 2 poł. XVIII w. w twórczości N. Jommellego i T. Traetty, a następnie Ch.W. Glucka. W swych wczesnych kompozycjach (zwłaszcza w muzyce religijnej i kantatowej) Vinci operował środkami typowymi dla późnego baroku; podstawą harmoniczną partii wokalnej jest b.c. W operach zrezygnował z techniki polifonicznej, stosował budowę okresową i bel canto, eksponując tym samym piękno śpiewu i techniczną sprawność solisty.

Pierwsze opery Vinciego były prostymi komediami muzycznymi do tekstów w dialekcie neapolitańskim. Vinci wprowadził do komedii muzycznej elementy opery poważnej, a także jako pierwszy konstruował finały ansamblowe, które wkrótce stały się jej nieodłączną częścią. Spośród jego 9 wczesnych oper komicznych z lat 1719–22 największe znaczenie ma Li zite ngalera o lekkiej melodyce, jasnej konstrukcji i budowie okresowej; materiał wokalny opiera się na formie piosenki zwrotkowej oraz arii 2-częściowej. Do tego typu opery Vinci powracał okazjonalnie także później, np. w 1724 pisząc La mogliera fedele.

Współpraca z P. Metastasiem – rzecznikiem nowych idei i reformatorem opery seria, postulującym ścisły związek muzyki z akcją i pogłębienie wyrazu dramatycznego – spowodowała zwrot stylistyczny w twórczości Vinciego. Czerpiąc tematy ze starożytności i zachowując XVIII-wieczne konwencje charakteru postaci Metastasio tworzył różne rodzaje arii (miłości, zemsty, triumfu, nienawiści, żalu), którym odpowiadały określone opracowania muzyczne, co doprowadziło do powstania różnych form arii: zwrotkowej, 2-częściowej, da capo oraz form bardziej złożonych; ideał stanowiło kształtowanie tekstu zgodnie z możliwościami wyrazowymi muzyki. Z czasem arie uległy pogłębieniu dramatycznemu w powiązaniu z sytuacją sceniczną; w niektórych ariach Vinci stosował crescendo, uważając dynamikę za ważny środek wyrazu.

W operach Vinciego pierwszoplanową pozycję zajmuje kantylena i wirtuozowska koloratura oraz trójdzielne arie da capo, którym towarzyszą recytatywy secco i accompagnato z zachowaniem naprzemiennego układu: recytatyw-aria-recytatyw-aria. Vinci stosował 2 typy koloratury: figuracyjną (o jednorodnym ruchu w drobnych wartościach rytmicznych) oraz ornamentalną (polegającą na ozdabianiu linii melodycznej biegnikami, trylami, mordentami i innymi). Akcja rozwija się w recytatywach secco, natomiast wirtuozowskie arie służą wyrażaniu uczuć i refleksji. Recytatywy akompaniowane wprowadzane są w momentach szczególnych napięć dramatycznych, a sceny ansamblowe (duety, tercety lub kwartety) umieszczane są w zakończeniach aktów oraz w finale opery (jako chór solistów). Muzyka Vinciego odznacza się elegancją i wdziękiem linii melodycznych, przejrzystym akompaniamentem orkiestrowym i rzadkim wprowadzaniem zmian tonalnych.

Fragmenty czysto instrumentalne to 3-częściowe uwertury włoskie (allegro-andante-allegro) oraz krótkie intermedia. Podstawę orkiestry stanowi grupa instrumentów smyczkowych (2 skrzypiec, altówka, wiolonczela, kontrabas), której brzmienie zostało wzbogacone przez dodanie instrumentów dętych. Akompaniament orkiestrowy ogranicza się zazwyczaj do prostej podpory harmonicznej. We wszystkich ariach akompaniament realizowany jest przez instrumenty smyczkowe i utrzymany w jednostajnym ruchu ćwierćnutowym, ósemkowym lub oparty na powtarzających się schematach melodyczno-rytmicznych. Pierwsze skrzypce (rzadko instrument dęty) zdwajają w unisonie linię wokalną lub prowadzą dialogującą partię solową.

Kantaty (głównie na sopran i b.c. lub z towarzyszeniem zespołu smyczkowego), muzyka religijna, m.in. oratoria, w tym Le glorie del SS.mo Rosario, wykonane w 1722 w Neapolu, stanowią marginalną część dorobku twórczego Vinciego.

Literatura: Ch. Burney Memoirs of the Life and Writings of the Abate Metastasio, Londyn 1796; N. d’Arienzo Origini dell’opera comica, „Rivista Musicale Italiana” VI, 1899; O.G. Sonneck Zu G. Calmus’ Notiz „L. Vinci der Komponist von Serpilla e Bacocco”, „Zeitschrift der Interenationalen Musikgesellschaft” XIV, 1912/13; E.J. Dent Notes on L. Vinci, „The Musical Antiquary” V, 1913; K. Geiringer Eine Geburtstagskantate von P. Metastasio und L. Vinci, „Zeitschrift für Musikwissenschaft” IX, 1926–27; H. Benedikt Das Königreich Neapel unter Kaiser Karl VI, Wiedeń 1927; G.S. Silva Illustri musicisti calabresi. L. Vinci, Genua 1935; R.B. Meikle L. Vinci’s „Artaserse”. An Edition, with an Editorial and Critical Commentary, dysertacja Cornell University, Nowy Jork 1970; R. Strohm L. Vinci. A „Didone abbandonata” (Rome 1726) oraz Metastasio’s „Alessandro nell’Indie” and its Earliest Settings, w: Essays on Handel and Italian Opera, Cambridge 1985; P. Weiss Ancora sulle origini dell’opera comica. Il linguaggio, «Studi Pergolesiani» I, 1986; J.H. Roberts Handel and Vinci’s „Didone abbandonata”. Revisions and Borrowings, „Music and Letters” LXVII, 1987; T.M. Gialdroni Vinci „operista” autore di cantate, ks. pam. G. Cattina, red. F. Luisi, Rzym 1990; T.M. Gialdroni L. Vinci e la cantata spirituale a Napoli nella prima metà del Settecento, w: Musica senza aggettivi, ks. pam. F. d’Amica, red. A. Ziino, Florencja 1991; K.S. Markstrom The Operas of L. Vinci, dysertacja University of Toronto, 1993; K.S. Markstrom Burney’s Assessment of L. Vinci, „Acta Musicologica” LXVII, 1995.

Kompozycje i edycje

Kompozycje:

Sceniczne:

Lo cecato fauzo, commedia per musica, 3-aktowa, libr. A. Piscopo, prapremiera Neapol 19 IV 1719 Teatro dei Fiorentini, zach. fragm.

Le doje lettere, invenzione per musica, 3-aktowa, libr. A. Birini, prapremiera Neapol 9 VII 1719 Teatro dei Fiorentini, zag.

Lo scassone, capriccio per musica, 3-aktowa, prapremiera Neapol karnawał (?) 1720 Teatro dei Fiorentini, zach. fragm.

Lo scagno, fantasia marenaresca, 3-aktowa, prapremiera Neapol poł. 1720 Teatro dei Fiorentini, zag.

Lo barone de Trocchia, commedia per musica, 3-aktowa, prapremiera 25 I 1721 Teatro dei Fiorentini, zag.

Don Ciccio, commedia per musica, 3-aktowa, libr. B. Saddumene, prapremiera Neapol 6 IX 1721 Teatro dei Fiorentini, zag.

Li zite ‘ngalera, commedia per musica, 3-aktowa, libr. B. Saddumene, prapremiera Neapol 3 I 1722 Teatro dei Fiorentini

La festa di Bacco, commedia per musica, 3-aktowa, libr. F.A. Tullio, prapremiera Neapol 29 VIII 1722 Teatro dei Fiorentini, zach. fragm.

Publio Comelio Scipione, dramma per musica, 3-aktowy, libr. B. Saddumene wg A. Piovenego, prapremiera Neapol 4 XI 1722 Teatro di San Bartolomeo, zach. fragm. z intermezzem Bacocco e Ermosilla

Lo labberinto, commedia per musica, 3-aktowa, B. Saddumene, prapremiera Neapol karnawał 1723 Teatro dei Fiorentini, zach. fragm.

Silla dittatore, także pt. Il tiranno eroe, dramma per musica, 3-aktowy z intermezzem Albino e Plautilla, libr. V. Cassani, prapremiera Neapol 1 X 1723 Palazzo Reale

Il Farnace, dramma per musica, 3-aktowy, libr. A.M. Lucchini, prapremiera Rzym 8 I 1724 Teatro delle Dame, 2. wersja prapremiera Neapol 28 VIII 1729 Teatro di San Bartolomeo, zach. fragm. z intermezzem L’amante geloso

La mogliera fedele, commedia per musica, 3-aktowa, libr. B. Saddumene, prapremiera Neapol 14 V 1724 Teatro delle Pace, zag.

Eraclea, dramma per musica, 3-aktowy, libr. S. Stampiglia, prapremiera Neapol 1 X 1724 Teatro di San Bartolomeo

Ifigenia in Tauride, tragedia, 5-aktowa, libr. B. Pasqualigo, prapremiera Wenecja karnawał 1725 Teatro di San Giovanni Grisostomo, zach. fragm.

La Rosmira fedele, także pt. La Partenope, dramma per musica, 3-aktowy, libr. S. Stampiglia, prapremiera Wenecja karnawał 1725 Teatro di San Giovanni Grisostomo

Il trionfo di Camilla, dramma per musica, 3-aktowy, libr. C.I. Frugoni wg S. Stampiglii, prapremiera Parma wiosna 1725 Teatro Ducale, zach. fragm.

Astianatte, dramma per musica, 3-aktowy z intermezzem Urania e Clito, libr. A. Salvi, prapremiera Neapol 2 XII 1725 Teatro di San Bartolomeo

Didone abbandonata, dramma per musica, 3-aktowy, libr. P. Metastasio, prapremiera Rzym 14 I 1726 Teatro delle Dame

Siroe re di Persia, dramma per musica, 3-aktowy, libr. P. Metastasio, prapremiera Wenecja II 1726 Teatro di San Giovanni Grisostomo

L’Ernelinda, także pt. La fede tradita, dramma per musica, 3-aktowy, libr. F. Silvani, prapremiera Neapol 4 XI 1726 Teatro di S. Bartolomeo, z intermezzem Erighetta e Don Chilone, libr. wg L’ammalato immaginario A. Salviego

Gismondo re di Polonia, także pt. Il vincitor generoso, dramma per musica, 3-aktowy, libr. F. Briani, prapremiera Rzym 11 I 1727 Teatro delle Dame

La caduta de’ Decemviri, dramma per musica, 3-aktowy, libr. S. Stampiglia, prapremiera Neapol 1 X 1727 Teatro di San Bartolomeo, z intermezzem Flacco e Servilia, libr. wg S. Stampiglii

Catone in Utica, tragedia per musica, 3-aktowa, libr. P. Metastasio, prapremiera Rzym 19 I 1728 Teatro delle Dame

Medo, dramma per musica, 3-aktowy, libr. C.I. Frugoni, prapremiera Parma V 1728 Teatro Ducale

Flavio Anicio Olibrio, dramma per musica, 3-aktowy, libr. P. Pariati i A. Zeno, prapremiera Neapol 11 XII 1728 Teatro di San Bartolomeo, zach. fragm. z intermezzem Il corteggiano affettato

Semiramide riconosciuta, dramma per musica, 3-aktowy, libr. P. Metastasio, prapremiera Rzym 6 II 1729 Teatro delle Dame

Alessandro nell’Indie, dramma per musica, P. Metastasio 3-aktowy

Artaserse, dramma per musica, 3-aktowy, libr. P. Metastasio, prapremiera Rzym 2 I 1730 Teatro delle Dame

Le nozze di Nettuno l’equestre con Anfitrite, introduzione per musica alla danza da rappresentarsi á cavallo, libr. C.I. Frugoni, prapremiera Parma 22 VII 1728 Teatro Farnese, zag.

Cantata à 6, serenata, prapremiera Rzym (?) jesień 1728

Arias in Massimiano, tragedia cristiana, libr. A. Marchese, prapremiera Neapol 1729, zag.

La contesa de’numi, componimento drammatico, libr. P. Metastasio, prapremiera Rzym 25 XI 1729 Palazzo Altemps

Wokalno-instrumentalne:

kantaty:

Amor di Citerea gentilissimo figlio na sopran i b.c.

Dove sei che non ti sento na sopran i b.c.

Mi costa tante lagrime na sopran i b.c.

Nice son io pur quello na sopran i b.c.

Parto, ma con qual core na sopran i b.c., 1723

Tu partisti o del core na sopran i b.c.

All’error d’un alma infida na sopran, instrumenty smyczkowe i b.c.

Pendeva in dura croce na sopran, instrumenty smyczkowe i b.c.

Finché in ciel saran le stelle na sopran, skrzypce i b.c.

Mesta, oh Dio, fra queste selve na sopran lub alt, instrumenty smyczkowe i b.c., także pt. Dove, oh Dio, trovar conforto

Peccatore, che fai? na sopran, alt, instrumenty smyczkowe i b.c.

Per soggiogar la libertà di Roma na bas i b.c.

Silvan dimmi Silvano na alt i b.c., 1727

religijne:

oratoria, m.in.:

Le glorie del SS.mo Rosario, wyk. Neapol 1722

Maria dolorata, wyk. Neapol 1725

na 4 gł. (bez tytułu), 1727 (?)

Kyrie i Gloria na chór mieszany, trąbkę, obój, instrumenty smyczkowe i organy

motety

Instrumentalne:

9 menuetów, wyd. w: Menuets italiens des célèbres L. Vinci, Scarlatti, Bononcini, Paryż 1737

kilka utworów wyd. w: 12 Solos (…) by (...) Vinci and other Italian authors na flet/skrzypce i b.c. (klawesyn/wiolonczela), Londyn ok. 1746

Six Sonatas or Duets for two German Flutes or Violins..., Londyn 1751

Toccata na organy, rkp.

 

Edycje:

pieśni z oper, wyd. w: Collection of Songs, Londyn 1758; 4 arie, wyd. A. Parisotti, w: Arie Antiche, t. 3, Mediolan [1900]

3 arie, wyd. M. Zanon, w: Raccolta di 30 arie antiche della Scuola Napoletana, Mediolan b.r.

2 sonaty na flet, wyd. J. Bopp, Bazylea 1949, 1955

Didone abbandonata oraz Alessandro nell’Indie, wyd. faks., «Italian Opera 1640–1770», wyd. H.M. Brown, XXIX, 1977 oraz LXXII, 1984