Tebaldini, Giovanni

Tebaldini Giovanni, *7 IX 1864 Brescia, †11 V 1952 San Benedetto del Tronto, włoski kompozytor, dyrygent, pedagog, krytyk muzyczny i organizator życia muzycznego. W latach 1883–85 studiował w konserwatorium w Mediolanie m.in. u A. Panziniego i A. Ponchiellego, w 1888 w szkole muzyki kościelnej w Ratyzbonie u M. Hallera i F.X. Haberla. W latach 1889–93 działał jako dyrygent Schola Cantorum w bazylice św. Marka w Wenecji, 1894–97 kierował Capella Antoniana w bazylice św. Antoniego w Padwie i 1902–24 kapeli w sanktuarium Santa Casa w Loreto. W latach 1897–1902 był dyrektorem konserwatorium w Parmie, gdzie utworzył katedrę śpiewu gregoriańskiego i polifonii wokalnej; od 1925 prowadził kursy interpretacji muzyki dawnej, zwłaszcza chorału gregoriańskiego i utworów Palestriny w konserwatorium w Neapolu, od 1931 był dyrygentem Ateneo Musicale w Genui. W 1892 założył czasopismo „La scuola veneta di musica sacra”. Pisał książki i artykuły, opracowywał i wydawał utwory kompozytorów włoskich z XVI i XVII w., które włączał do swego repertuaru koncertowego. Komponował głównie msze, motety oraz utwory orkiestrowe, wokalno-instrumentalne, chóralne, kameralne i organowe.

Dzięki ożywionej działalności pisarskiej, koncertowej i dydaktycznej Tebaldini należy do najwybitniejszych propagatorów i realizatorów reform muzyki kościelnej związanych z ruchem cecyliańskim; był jednym z inspiratorów Motu proprio Piusa X (1903). Wywarł duży wpływ na odnowienie włoskiej muzyki i kultury muzycznej przełomu wieków XIX i XX.

Literatura: M. Pilati G. Tebaldini, „Bollettino Bibliografico Musicale” IV, Mediolan 1929; V. Brunelli G. Tebaldini, „Com- mentari dell’Ateneo di Brescia” III, 1953; F. Degrada Nel Centenario della Nascita di G. Tebaldini, „Annuario del Conservatorio G. Verdi”, Mediolan 1965; M. Horwath Tebaldini, Gnecchi and Strauss, „Current Musicology” nr 10, 1970.