Tarczyński Władysław Paulin, *22 VI 1845 Płock, †6 X 1918 Łowicz, polski budowniczy fortepianów, syn Kazimierza. Po ukończeniu szkoły realnej i praktyce u ojca działał od ok. 1856 jako korektor fortepianów i stroiciel, od 1867 posiadał własny warsztat i skład w Łowiczu. Z zamiłowania archeolog, numizmatyk, zbieracz dokumentów i antyków. Ze swej bogatej kolekcji utworzył w 1906 Muzeum Starożytności i Pamiątek Historycznych (obecnie Muzeum Narodowe w Łowiczu). Prowadził szeroką działalność charytatywną i społeczną, m.in. (od 1879) bezpłatną wypożyczalnię książek „dla ludu”, a także „gabinet muzyczny” (do wynajęcia sale z fortepianami do ćwiczeń). Przy jego aktywnym współudziale powstała Ochotnicza Straż Pożarna w Łowiczu, dla której ufundował część wyposażenia. Skonstruował m.in. jeden z pierwszych w kraju wozów strażackich, nagrodzony srebrnym medalem na Wystawie Rolniczej w Warszawie w 1883. Od 1893 członek Archikonfraterni Literackiej kościoła św. Jana w Warszawie, dyrektor Towarzystwa Wzajemnego Kredytu w Łowiczu, od 1910 członek Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego. W czasie I wojny światowej był więźniem obozu w Celle k. Hanoweru. Jest autorem pracy pt. Łowicz. Wiadomości historyczne z dodaniem innych szczegółów (Łowicz 1899).
Literatura: B. Vogel Instrumenty muzyczne w kulturze Królestwa Polskiego, Kraków 1980; B. Vogel Jeszcze raz o dwóch nieznanych kompozycjach Chopina na eolipantalion, „Rocznik Chopinowski” 1985 XVII, 1987; W. Warchałowski Władysław Tarczyński i jego idea muzeum w Łowiczu, Łowicz 1988; L.K. Paszkowski Tarczyński Stanisław Victor de (1882–1952), w: Australian Dictionary of Biography, t. 12, Melbourne 1990; B. Vogel Fortepian polski, «Historia Muzyki Polskiej» X, Warszawa 1995.
