Tarczyński Stanisław Victor de, *7 IV 1882 Warszawa, †18 VI 1952 Melbourne, polski skrzypek i pedagog, syn Józefa. Uczeń S. Barcewicza w konserwatorium w Warszawie (dyplom z wyróżnieniem i złotym medalem). Przez rok był pierwszym skrzypkiem orkiestry Teatru Wielkiego w Moskwie, następnie współpracował z redakcją „Młodej Muzyki” w Warszawie, studiował w Berlinie, koncertował w Dreźnie i Pradze, był pierwszym skrzypkiem orkiestry symfonicznej E. Ysaÿe’a w Brukseli. Po tym jak palec jego lewej ręki uległ paraliżowi, Tarczyński wyjechał do Egiptu, a w 1912 do Australii. Z czasem został pierwszym skrzypkiem Melbourne Symphony Orchestra i wielu orkiestr wędrownych trup operowych w Australii i Nowej Zelandii, w latach 1936–40 Adelaide Symphony Orchestra. W latach 1922–36 i 1940–52(?) uczył w konserwatorium przy uniwersytecie w Melbourne i w Albert Street Conservatory, zyskując sławę jednego z najlepszych pedagogów w Australii. Napisał m.in. Mazourka Mélancolique (1915), a także opracował Kayser Studies for Violin (op. 20).
Literatura: B. Vogel Instrumenty muzyczne w kulturze Królestwa Polskiego, Kraków 1980; B. Vogel Jeszcze raz o dwóch nieznanych kompozycjach Chopina na eolipantalion, „Rocznik Chopinowski” 1985 XVII, 1987; W. Warchałowski Władysław Tarczyński i jego idea muzeum w Łowiczu, Łowicz 1988; L.K. Paszkowski Tarczyński Stanisław Victor de (1882–1952), w: Australian Dictionary of Biography, t. 12, Melbourne 1990; B. Vogel Fortepian polski, «Historia Muzyki Polskiej» X, Warszawa 1995.
