Stolpe Edward, *1812 Warszawa, †17 VII 1874 (nie 1872) Warszawa, polski pianista, pedagog i kompozytor, prawdopodobnie szwedzkiego pochodzenia, syn Alojzego st. Po ukończeniu Liceum Warszawskiego studiował w konserwatorium w Warszawie u J. Elsnera (dyplom w 1828 z opinią: „dobry”). Był koncertującym pianistą; brał udział w wykonaniach nowych lub nieznanych w Warszawie utworów, m.in. Grand duo concertant E-dur na fortepian i wiolonczelę Chopina (1 VII 1835, z J. Szablińskim), Uwertury fantastycznej J. Brzowskiego w wersji na 2 fortepiany (26 VIII 1835) i kwintetu fortepianowego Nowakowskiego (18 XI 1835); z A. Leśkiewiczem wykonał „ze szczególną ekspresją” Koncert C-dur op. 125 na 2 fortepiany F. Kalkbrennera. 30 VII 1840 objął klasę fortepianu w Instytucie Aleksandryjskim Wychowania Panien w Warszawie, w 1843 wyjechał do Puław, gdzie rok wcześniej został przeniesiony Instytut, w 1862 wrócił do Warszawy, tamże do 1867 był profesorem klasy wyższej fortepianu i członkiem zarządu Instytutu Muzycznego, a także cenionym nauczycielem prywatnym. Jako kolega Chopina przekazywał uczniom swoje obserwacje dotyczące jego gry i wprowadzał do programu nauczania jego dzieła. 13 VIII 1840 ożenił się z M. Turowską, śpiewaczką. Zgnębiony przedwczesną śmiercią utalentowanego syna, Antoniego, usunął się w cień i został niemal zapomniany. Skomponował Valse et masure na fortepian (Warszawa 1835 I. Klukowski) oraz liczne walce i kotyliony, wydawane w pracowniach litograficznych K.L. Magnusa, I. Klukowskiego, Sennewalda, wykonywane często w resursach Kupieckiej i Obywatelskiej oraz Dolinie Szwajcarskiej w Warszawie.
Literatura: [J. Heppen] Nekrologia, „Tygodnik Ilustrowany” 1875 nr 376.
