Sławska, Sławska-Lipczyńska, Olga, właściwie Olga Prorubnikow-Lipczyńska, *2 VI 1915 Lwów, †29 IV 1991 Poznań, polska tancerka i pedagog. W latach 1932–35 tancerka baletu Teatru Wielkiego w Warszawie, odniosła sukcesy w międzynarodowych Konkursach tanecznych w Warszawie (w 1933 złoty medal) i Wiedniu (w 1934 brązowy medal). W latach 1935–37 solistka tegoż zespołu (m.in. Swanilda w balecie Coppélia, muz. L. Delibes). W latach 1937–39 solistka Baletu Polskiego, występowała w choreografiach B. Niżyńskiej w Paryżu 1937: jako Solistka I tematu (Koncert e-moll, do muzyki F. Chopina), Bachantka i Sportsmenka (Apollo i dziewczyna, muz. L. Różycki), Panna Młoda (Pieśń o ziemi, muz. R. Palester); role te nagrodzono Grand Prix w dziedzinie sztuki tanecznej na Międzynarodowej Wystawie Techniki i Sztuki (Paryż 1937). Po II wojnie światowej Sławska zajęła się pracą pedagogiczną: w 1950 uczyła tańca klasycznego w Liceum Choreograficznym w Gdańsku, w 1951 stworzyła i do 1970 kierowała szkołą baletową w Poznaniu, czyniąc z tej placówki wybitny ośrodek szkoleniowy (od 1991 imienia Olgi Sławskiej-Lipczyńskiej), którego wychowankami są m.in. E. Wycichowska i E. Wesołowski. Sławska przetłumaczyła na język polski pracę A. Waganowej Osnowy kłassiczeskogo tanca (Zasady tańca klasycznego, Kraków 1952).
