Sitt Hans, Jan, Hanuš, *21 IX 1850 Praga, †10 III 1922 Lipsk, czeski skrzypek, kompozytor, dyrygent i pedagog. Był synem lutnika, Antonina Sitta (1819–1878). Uczył się w konserwatorium w Pradze. W 1867 został koncertmistrzem opery we Wrocławiu, następnie był kapelmistrzem orkiestry teatralnej we Wrocławiu i Pradze (1870–73), orkiestry w Chemnitz (1873–80) i orkiestry barona P. von Dervies w Nicei. W 1881 osiadł w Lipsku, gdzie w latach 1883–1921 prowadził klasę skrzypiec w konserwatorium i dyrygował uczelnianą orkiestrą, nadto w latach 1883–95 był altowiolistą kwartetu A. Brodskiego, a w latach 1885–1903 dyrygentem i pedagogiem w Bachverein; przez wiele lat dyrygował też popularnymi koncertami w Krystallpalast.
Sitt był przede wszystkim wybitnym pedagogiem; spośród jego uczniów rekrutowało się wielu członków orkiestry na całym świecie, zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych; pod jego kierunkiem chętnie doskonalili się w grze na skrzypcach kompozytorzy (F. Alfano, F. Delius, A. Hill). Swoje koncerty i concertina pisał z myślą o przygotowaniu adeptów wiolinistyki do wielkiego repertuaru koncertowego; podobnie jak etiudy op. 32, służące opanowaniu gry skrzypcowej kolejno we wszystkich pozycjach, utrzymują się one do dziś w praktyce pedagogicznej. Wiele uwagi poświęcił Sitt kształceniu altowiolistów (aktualna do naszych czasów Praktische Violaschule) i wzbogacił literaturę altówkową o wartościowe pozycje (Albumblätter op. 39). Utwory Sitta na skrzypce (altówkę) i fortepian utrzymane są w przystępnym, „biedermeierowskim” stylu; kompozytorski talent Sitta najpełniej reprezentują zwarte, 3-cz. tria fortepianowe op. 63, odznaczające się doskonałą fakturą instrumentalną, melodyjnością i elegancją formy, stylistycznie bliskie są muzyce J. Raffa, C. Reineckego i R. Fuchsa. Jako dyrygent zasłużył się Sitt m.in. propagowaniem utworów B. Smetany i A. Dvořáka, z którym utrzymywał kontakt, a także młodego F. Deliusa, Ch. Sindinga oraz E. Griega, którego Norwegische Tänze znane są głównie z jego orkiestrowych transkrypcji.
Kompozycje (większość wydana w Lipsku):
orkiestrowe:
Koncert d-moll op. 11 na skrzypce i orkiestrę
Koncert a-moll op. 21 na skrzypce i orkiestrę
Koncert d-moll op. 111, na skrzypce i orkiestrę
Concertino a-moll op. 28, na skrzypce i orkiestrę
Concertino e-moll op. 31, na skrzypce i orkiestrę
Concertino d-moll op. 65, na skrzypce i orkiestrę
Concertino a-moll op. 93, na skrzypce i orkiestrę
Koncert a-moll op. 68, na altówkę i orkiestrę, Lipsk ok. 1900
Konzertstück g-moll op. 46 na altówkę i orkiestrę
Konzertstück d-moll op. 119 na altówkę i orkiestrę
Koncert a-moll op. 34 na wiolonczelę i orkiestrę
Koncert d-moll op. 38 na wiolonczelę i orkiestrę
kameralne:
I Trio fortepianowe G-dur op. 63
II Trio fortepianowe B-dur op. 63
liczne utwory na skrzypce i fortepian, m.in.:
Gondoliera op. 13 nr 3
Tarantella op. 26 nr 12
Fantazja na temat czeskiej pieśni ludowej op. 66
Elegia op. 75
na altówkę i fortepian, m.in.:
Albumblätter op. 39
Romance op. 72
solowe:
na skrzypce solo, m.in. 100 Etüden op. 32, 5 z.
opracowania:
opracowania utworów fortepianowych E. Griega:
Norwegische Tänze op. 35, na orkiestrę
I Suity z Peer Gynta op. 46, na altówkę i fortepian
opracowanie utworów Lully’ego, Händla, Haydna, Beethovena na 1–2 skrzypiec i fortepian
Prace
Praktische Violaschule, Lipsk b.r., przedr. Nowy Jork 1924
Schulausgabe neuerer Violinliteratur, 5 z., Lipsk b.r.
Wydania:
W.A. Mozart Symfonia koncertująca Es-dur KV 364/320d.
etiudy J. Donta, F. Wolfahrta, H.E. Kaysera