Simrock [z'ymrok], Nicolaus, *23 VIII1751 Moguncja, †12 VI 1832 Bonn, niemiecki wydawca muzyczny. W latach 1774–94 był waltornistą w elektorskiej kapeli w Bonn. Od 1785 prowadził handel nutami i instrumentami muzycznymi, w 1793 założył w Bonn wydawnictwo muzyczne i sztycharnię nut. W 1789 zaprzyjaźnił się z L. van Beethovenem, wydał 85 jego utworów (m.in. w 1805 Sonatę „Kreutzerowską” op. 47 i Trio Es-dur op. 38, w 1820 Wariacje op. 107, na flet i fortepian, w 1823 IV Symfonię B-dur op. 60). W 1790 poznał J. Haydna, opublikował jego Sechsleichte Trios op. 21 (1796), symfonie londyńskie nr 7, 9 i 10 (1801) oraz zbiór 37 symfonii pt. Symphonies à grand orchestre (1810). Wydawał utwory J.S. Bacha: Das wohltemperierte Clavier (1800), sonaty skrzypcowe (1802), Magnificat (1811), Mszę A-dur (1819), Mszę G-dur (1827), Kantaty nr 101–106 (1830), G.F. Händla: Mesjasz (1823), Alexanderfest (1825), Izrael w Egipcie (1826) i C.M. von Webera: Der erste Ton op. 14 (1808), Grand Quatuor (1809), Sechs Sonaten na skrzypce i fortepian (1810), Abu Hassan (1811). Interesował się promocją niemieckiej pieśni ludowej, wydał m.in. Sammlung 2-, 3- und 4-stimmige Gesänge für Schule und Haus L. Erka (1830) i Braga. Sammlung von Vokslieder verschiedener Nationen in ihren ursprünglichen Melodien mit Clavierbegleitung und unterlegter deutscher Übersetzung O.L.B. Wolffa (1838). N. Simrock należał do bońskiej elity kulturalnej jako członek reńskiej kolonii Illuminatenorden (1782–85) i współzałożyciel Bonner Leseges (1787). Od założenia firmy utrzymywał międzynarodowe kontakty, m.in. przez 10 lat prowadził filie w Rydze i Petersburgu. W Paryżu reprezentował go jego brat Heinrich, także waltornista i kompozytor, od 1802 właściciel księgarni muzycznej Bonner Haus.
Literatura: W. Ottendorff-Simrock Das Haus Simrock, Ratingen 1954.
