Sielicki Ryszard, *3 III 1916 Warszawa, †21 XII 2005 Warszawa, polski kompozytor. W latach 1937–39 studiował teorię muzyki w konserwatorium w Warszawie, od 1939 do 1941 kompozycję w konserwatorium w Mińsku u W. Zołotariowa, a w latach 1943–48 w konserwatorium w Moskwie u D. Szostakowicza, A. Aleksandrowa, J. Szaporina i N. Iwanowa-Radkiewicza. Od 1956 do 1968 pełnił funkcję głównego redaktora Polskich Nagrań. Otrzymał m.in. Złoty Krzyż Zasługi (1964) i Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1977).
Ryszard Sielicki początkowo uprawiał klasyczne formy instrumentalne, a także typowe dla muzyki polskiej okresu powojennego gatunki kantaty i pieśni chóralnej, w latach 60. zwrócił się ku muzyce rozrywkowej, komponując utwory, które znalazły się w repertuarze popularnych piosenkarzy polskich; największe znaczenie mają jego musicale (Dama od Maxima jest pierwszym przykładem tego gatunku w muzyce polskiej), które zdobyły uznanie publiczności i były wielokrotnie wystawiane.
I Kwartet smyczkowy „Polski”, 1944
Sonata na skrzypce i fortepian, 1945, wyd. Warszawa 1994
Koncert wiolonczelowy, 1946
II Kwartet smyczkowy, 1947
5 pieśni na głos i fortepian, sł. A. Mickiewicz, 1947, 2. wersja 2005
Kantata zwycięska na głosy solowe, chór mieszany i orkiestrę, 1948
Szkice polskie, fantazja na orkiestrę, 1955, wyd. Kraków 1965
Tryptyk polski na orkiestrę, 1968
Fuga na orkiestrę smyczkową i kotły ad libitum, 1947, włączona do utworu Adagio e fuga con modo polacco, 2005
Wariacja na temat słowiański na fortepian, 2. wersja 1950 (1. zaginiona)
2 pieśni o Bałtyku na chór mieszany, sł. E. Żytomirski, 1963, wyd. Kraków 1964
Dama od Maxima, musical, libretto A. Marianowicz wg G. Feydeau, wyst. Gliwice 1967
Diabeł nie śpi, musical, libretto A. Marianowicz i R.M. Groński wg S. Krzywoszewskiego, wyst. Gdynia 1970
Szwejk, musical, libretto A.J. Rowiński i A. Nowicki wg J. Haška, wyst. Gdynia 1976
Sierotka Marysia, opera dziecięca, libretto E. Bonacka wg M. Konopnickiej, 1984
Chassidic Songs na mezzosopran, klarnet, wiolonczelę i fortepian, sł. ludowe, 1992
Kaddish-Song na sopran i fortepian, sł. W. Sieradzka-Ruig, 1997
Gebirtig-Lieder na mezzosopran, skrzypce, wiolonczelę i fortepian, sł. M. Gebirtig, 1998
Mazurek „Hommage à Y. Menuhin” na skrzypce i fortepian, 1999
Valse-Impromptu na lekki sopran i fortepian, 1999
Légende hebraïque na wiolonczelę i fortepian, 1998
Serenade orientale na wiolonczelę, wyd. Wersal 1998
liczne piosenki na głos z towarzyszeniem fortepianu, także w oprac. na orkiestrę
