Sielicki Edward, *3 VI 1956 Warszawa, polski kompozytor i pedagog, syn Ryszarda. W latach 1975–80 studiował kompozycję w PWSM (obecnie Uniwersytet Muzyczny) im. F. Chopina w Warszawie u A. Dobrowolskiego i W. Kotońskiego. Jako stypendysta rządu holenderskiego kształcił się w 1984 pod kierunkiem T. de Leeuwa i F. van Manena w Amsterdamie, gdzie w 1984 i w 1988 uczestniczył w Międzynarodowych Warsztatach Kompozytorskich; w 1986 brał udział w Międzynarodowych Kursach Wakacyjnych Nowej Muzyki w Darmstadcie, w 1991 był uczniem E. Cartera na Letnich Kursach w Villeneuve-les-Avignon. Od 1982 Sielicki działa w Warszawie jako pedagog, początkowo uczył w PLM im. K. Szymanowskiego, od 1987 wykłada teorię muzyki i kompozycji w Akademii Muzycznej (od 1999 adiunkt), od 1994 prowadzi zajęcia z teorii muzyki w Zespole Państwowych Szkół Muzycznych im. F. Chopina. Ponadto w latach 1992–93 wykładał kompozycję na Międzynarodowym Letnim Uniwersytecie w Marly-le-Roi k. Paryża, a w 2001 i 2003 na uniwersytecie Keimyung w Taegu (Korea Południowa). Jest laureatem m.in. Nagrody Artystycznej Młodych im. S. Wyspiańskiego (1979), Konkursu Młodych ZKP (wyróżnienie za Shir Takhnunim, 1981), Międzynarodowego Konkursu Kompozytorskiego w Genewie (III nagroda za Luxurię, 1987), Międzynarodowego Konkursu Muzyki Elektroakustycznej w Bourges (wyróżnienie za Weteringschans, 2002).
Najbardziej charakterystycznym rysem twórczości Sielickiego jest odwoływanie się do spuścizny muzycznej różnych okresów historycznych; muzyka przeszłości jest dla niego stałym źródłem inspiracji. Nawiązywanie do tradycji przybiera różne postacie – od cytatu i różnorakich opracowań melodii zaczerpniętych z twórczości J.S. Bacha (m.in. w Entre espejos i Choralvorspiele), poprzez wariacyjne przekształcenie fragmentu motetu J. Obrechta w Kwartecie smyczkowym, do pastiszu i humorystycznej deformacji (np. w Koncercie fortepianowym, E pur si muove) lub tylko „aluzji” – zwłaszcza w niektórych utworach z udziałem taśmy, gdzie elektronicznie przetworzone, ledwo zauważalne fragmenty dawnej muzyki wtopione są w nowoczesną materię dźwiękową. Związki z tradycją widoczne są także w zakresie tonalności i harmonii, kompozytor często przeciwstawia chromatyce diatonikę, stosuje współbrzmienia konsonansowe (wręcz akordy o budowie tercjowej) jako element kontrastu, podejmuje formy wykształcone w minionych epokach; w utworach tych można odnaleźć ślady dawnych struktur architektonicznych. Twórcze wykorzystanie zdobyczy poprzedników i fascynacja przeszłością są obecne w jego twórczości bez względu na media, jakimi się posługuje; w tym sensie jest on neoklasykiem. Sielicki nie stroni jednak od współczesnych technik kompozytorskich (punktualizm, aleatoryzm, sonorystyka) i nowych technologii (dźwięki generowane elektronicznie, muzyka konkretna). W jego dojrzałej twórczości dominuje polistylizm z typowym dla tego kierunku współistnieniem różnorodnych, często odległych od siebie tradycji.
Literatura: D. Szwarcman Edwarda Sielickiego Kwartet smyczkowy, „Ruch Muzyczny” 1985 nr 13; M. Gąsiorowska Koncert fortepianowy Edwarda Sielickiego, „Dysonanse” 2000 nr 7.
Instrumentalne:
Kwintet dęty, 1977
Lasciate mi vibrare na 3 perkusje, 1978
Luxuria na orkiestrę, 1979, wersja zrewidowana 1986, wyk. Warszawska Jesień 1993
Kwartet smyczkowy, 1982, wyk. Warszawska Jesień 1984, 1990
Canzona da sonar na zespół instrumentów dawnych, 1983
Kwartet obojowy, 1984
Kronos na kontrabas, 1984
Arpeggione na skrzypce i gitarę, 1986, wyd. Warszawa 1989
Cadenza na rożek angielski, 1986
Trio sonata na akordeon, gitarę i wibrafon, 1986
Micrologus na akordeon i zespół instrumentów dawnych, 1987
Pulchrum est quod commensuratum est na lirę korbową, klawesyn i orkiestrę smyczkową, 1987
Diferencias na zespół instrumentów dawnych, 1988
Tabulatura na organy, 1988
Labyrinth I na 6 instrumentów, 1989
Glenn Gould in memoriam na fortepian, 1990
Pezzo per chitarra, 1990, wyd. Warszawa 1991
Serenada na 10 fortepianów, 1991
Labyrinth II na flety proste i trio smyczkowe, 1993
Koncert fortepianowy, 1995
Konzertstück na wiolonczelę i fortepian, 1995
Signs of Life na saksofon sopranowy i organy, 1996, 2. wersja z fortepianem, 2001
Choralvorspiele na obój, 1997, wyd. Kraków 1999
E pur si muove na orkiestrę, 1998
Koncert na 2 fortepiany i orkiestrę smyczkową, 1999
Baila na saksofon, akordeon i kontrabas, 2000
Koncert na klarnet i orkiestrę smyczkową, 2000
Sonata w pięciu częściach na fortepian na 4 ręce, 2000
Scherzonata na trąbkę i fortepian, 2001
4 tańce na kwartet stroikowy, 2002, 2. wersja na kwartet smyczkowy, 2003
Oh, Scottie!, ragtime na 2 fortepiany na 8 rąk, 2002
Der Ring et Melisande na trio fortepianowe, 2003
II Symfonia, 2004
6 fantazji na flet, 2004
Koncert obojowy, 2004
Koncert na kwartet smyczkowy i małą orkiestrę, 2004
Adieu na 2 skrzypiec, dedykowane ojcu, 2005
Concertino na wiolonczelę i orkiestrę smyczkową, 2005
Koncert fletowy, 2005
Sonatina na skrzypce i fortepian, 2005
Wokalne i wokalno-instrumentalne:
Agnus Dei na chór mieszany a cappella, 1978, wyk. Warszawska Jesień 1983, wyd. Kraków 1988
Ecclesiastes, oratorium, 1980
Salve Regina na chór chłopięcy/żeński i organy, 1981
Shir Takhnunim. Psalmy błagalne, kantata na chór męski, instrumenty dęte blaszane i perkusję, sł. w języku hebrajskim, 1981
4 poematy „In memoriam T. Baird” na sopran i zespół kameralny, sł. H. Poświatowska, 1985
Assumpta est Maria na sopran, alt i chór mieszany, 1985
Małe formy na chór dziecięcy, sł. kompozytor, 1985, wyd. Warszawa b.r.
Dulci sono melodiae na baryton i organy, sł. średniowiecznej sekwencji, 1987
Symfonia na chór i orkiestrę, sł. ze Starego Testamentu, 1987
Jakie to łatwe czyli nowy sposób uczenia śpiewu wielogłosowego na chór dziecięcy, sł. kompozytor, 1991, ok. 200 utworów-przykładów muzycznych do podręcznika dla dzieci autorstwa E. Marchwickiej, wyd. Warszawa 1994
Wielki Nikt, opera kameralna dla dzieci, libretto L. Terpiłowski, 1991
3 kolędy łacińskie na chór mieszany a cappella, 1994, wyd. Warszawa 1994
Jubilate Deo na chór mieszany a cappella, 1994, wyd. Warszawa 2000
muzyka teatralna, filmowa i telewizyjna
Elektroniczne:
Paralipomenon na taśmę, 1988, wyk. Warszawska Jesień 1988
ZIG-ZAG na perkusję i taśmę, 1988
Soundcruncher/Dźwiękojad, także wersja na taśmę i aktora, tekst kompozytor, 1994
Weteringschans na saksofon sopranowy i taśmę, 1998
Entre espejos na harfę i taśmę, 2000
Fantazja polimorficzna na fisharmonię/akordeon i taśmę, 2000, wyk. Warszawska Jesień 2000
Ballada na fortepian i taśmę, 2002
Growl na instrumenty akustyczne, elektronikę i komputer, 2003
