Seeger, Charles

Seeger [s’i:g^er] Charles Louis, *14 XII 1886 m. Meksyk, †7 II 1979 Bridgewater (Connecticut), amerykański muzykolog, kompozytor i dyrygent. Po studiach w Harvard University w Cambridge (do 1908) był dyrygentem w operze w Kolonii w latach 1910–11. Od 1912 do 1919 wykładał w University of California w Berkeley, w latach 1921–33 w Institute of Musical Art w Nowym Jorku, w 1931–35 w New School for Social Research. Od 1935 mieszkał w Waszyngtonie: w latach 1935–37 konsultant muzyczny w Roosevelts Resettlement Administration, w 1937–41 zastępca dyrektora w Federal Music Project of Roosevelts Works Progress Administration, od 1941 do 1953 dyrektor sekcji muzycznej w Pan-American Union. Pod jego kierunkiem prowadzono intensywne badania terenowe w Ameryce Północnej i Łacińskiej, których efektem było m.in. opublikowanie z Ruth Crawford (drugą żoną Seegera), Johnem i Alanem Lomaxem obszernego zbioru Folk Song: USA. W latach 1960–70 wykładał w Institute of Ethnomusicology w University of California w Los Angeles oraz w Brown University w Providence, Harvard University i Yale University w New Haven. W 1930 założył New York Musicological Society, przekształcone w 1934 w American Musicological Society, pełniąc w tym towarzystwie funkcję przewodniczącego (1930–34, 1945–46). Był też przewodniczącym American Society for Comparative Musicology (1935), Society for Ethnomusicology (1960–61, od 1972 honorowy przewodniczący) oraz członkiem komitetu założycielskiego International Musie Council. W 1968 Seeger otrzymał doktorat honoris causa na University of California w Berkeley.

Seeger opowiadał się za uniwersalną muzykologią, obejmującą badaniami wszystkie kultury muzyczne świata. Określając zakresy działania muzykologii systematycznej i historycznej, przedstawił tzw. „konspekt źródeł procesu muzykologicznego” — kompleksowy diagram obejmujący różne czynniki, które mają wpływ na muzykę, poczynając od właściwości akustycznych dźwięków po koncepcje wypracowane w obrębie danej tradycji historycznej. Podkreślał, iż muzykę i idiomy muzyczne należy definiować ze społecznej perspektywy, postulował sięganie do metod lingwistycznych. W latach 30. zaczął stosować do zapisu muzycznego melograf; rozróżniał zapis preskryptywny, to jest plan wykonania utworu nazywany przez muzykologów „notacją”, oraz zapis deskryptywny czyli transkrypcję etnomuzykologiczną, stanowiącą raport z danego wykonania.

Literatura: Charles Seeger. Selective Bibliography, 1923–1966, „Yearbook for Inter-American Musical Research” II, 1966; S. Robertson Cowell Charles Seeger (1886–1979), „The Musical Quarterly” LXV, 1979; A.M. Pescatello Charles Seeger. A Life in American Music, Pittsburgh 1992.