Salomon, hebr. Szelomo, król izraelski ok. 970–ok. 930 p.n.e., syn Dawida i Batszeby. Jego dziełem było zbudowanie świątyni jerozolimskiej, w poświęceniu której wzięło udział 120 kapłanów grających na trąbach (II Księga kronik 5,12–13). Z I Księgi kronik 15,16–21 oraz 16,4–43 i z II Księgi 7, 6 oraz 8,14 wynika, że podczas składania ofiar w świątyni śpiewano psalmy i grano na instrumentach. Tradycja żydowska, a potem chrześcijańska przypisywała Salomonowi autorstwo Pieśni nad pieśniami (hebr. Szir haszirim), lirycznych dialogów śpiewanych przez oblubienicę i oblubieńca oraz chóry towarzyszących im osób. Pieśń inspirowała wielu kompozytorów, m.in. G.P. da Palestrina (cykl motetów, 1584), P. Valentiniego (Canone nel modo Salomonis na 96 głosów, 1631), G.F. Händla (anthem Zadok the Priest 1727, śpiewany do tej pory podczas uroczystości koronacyjnych na dworze angielskim, oraz oratorium Salomon 1749), An. Rubinsteina (opera Sulamith 1882–83), E. Blocha (rapsodia Schelomo 1915/16), W. Rudzińskiego (opera Sulamita 1964) i K. Pendereckiego (Canticum canticorum Salomonis na 16-głosowy zespół wokalny i orkiestrę kameralną, 1973).
