Preisner Zbigniew, *20 V 1955 Bielsko-Biała, polski kompozytor. Muzyczny autodydakta. Studiował historię na UJ. Od 1978 współpracował z kabaretem Piwnica pod Baranami w Krakowie. Jako kompozytor filmowy zadebiutował w 1982 muzyką do filmu Prognoza pogody (reż. Z. Krauze). W 1985 rozpoczął stałą współpracę z K. Kieślowskim, która trwała do śmierci reżysera (1996). Sukcesy filmów Kieślowskiego stały się początkiem kariery Preisnera, zarówno w Europie, jak i Stanach Zjednoczonych; w latach 90. był najczęściej zatrudnianym polskim kompozytorem muzyki filmowej. Współpracował m.in. z takimi reżyserami jak: L. Malle, H. Babenco, L. Mandoki, A. Holland, W. Marczewski; jest autorem muzyki do ponad 80 filmów fabularnych, dokumentalnych i krótkometrażowych. Otrzymał wiele prestiżowych nagród, m.in.: Los Angeles Critics Award (tytuł kompozytora roku 1991, 1992, 1993), francuską nagrodę Césara (1995, 1996), „złotą płytę” w Paryżu za nagranie muzyki do filmu Podwójne życie Weroniki (także nominacja do Oscara w 1991). Ważniejsze płyty: La double vie de Veronique (1991), Preisner’s Music (1995), Dekalog (1996), Requiem for My Friend (1998).
Preisner współpracował również z muzykami jazzowymi – L. Możdżerem (album 10 łatwych utworów na fortepian, 1999) i D. Wanią (album Melodies Of My Youth, 2019).
Preisner w swej twórczości kontynuuje z jednej strony tradycje muzyczne liryki kabaretu Piwnica pod Baranami, z drugiej nawiązuje – w sposób jednak bardzo powierzchowny – do stylistyki z kręgu romantyzmu i postromantyzmu. W muzyce filmowej kładzie nacisk głównie na warstwę melodyczną, kolorystyczną i wyrazową; zachowawcza, prosta w środkach muzyka Preisnera zyskuje nowy wymiar w kontekście dzieła filmowego, gdzie – jak w filmach Kieślowskiego – podkreśla metafizyczny klimat i humanistyczne przesłanie.
