Pociej, Bohdan

Pociej Bohdan, *17 I 1933 Warszawa, †3 III 2011 Podkowa Leśna, polski muzykolog, krytyk muzyczny, eseista. W latach 1953–59 studiował muzykologię u Z. Lissy, J.M. Chomińskiego i H. Feichta na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1959–93 był redaktorem „Ruchu Muzycznego”, publikował ponadto liczne artykuły, szkice, eseje i recenzje w innych czasopismach. W latach 1970–80 współpracował jako autor i redaktor z PWM, wygłaszał cykle odczytów i wykładów w PWSM (obecnie Akademia Muzyczna) w Krakowie i Warszawie oraz na KUL, brał udział w licznych sesjach i konferencjach muzykologicznych (m.in. w Spotkaniach Muzycznych w Baranowie Sandomierskim, następnie w Sandomierzu), opracował cykle audycji dla II programu Polskiego Radia, pisał eseje i komentarze do programów koncertowych Filharmonii Narodowej oraz spektakli Teatru Wielkiego w Warszawie, komentarze do wydań płytowych. W latach 1983–85 był przewodniczącym sekcji muzykologicznej ZKP, był członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich oraz Polskiego Towarzystwa Filozoficznego. W 2002 podjął wykłady z historii muzyki powszechnej w Akademii Muzycznej w Krakowie. Otrzymał nagrody: A. Jurzykowskiego (1989), dwukrotnie Sekcji Krytyków SPAM za najlepsze publikacje na temat festiwalu Warszawska Jesień, miesięcznika „Jazz” za najlepszy artykuł o Jazz Jamboree.

Pociej należy do generacji, która rozpoczynała działalność twórczą z końcem lat 50. ubiegłego stulecia, po przemianach „polskiego października”; jako krytyk muzyczny towarzyszył ówczesnym awangardowym poczynaniom „polskiej szkoły kompozytorskiej”, od zarania inspirując się estetyczną myślą filozoficzną: zrazu fenomenologią E. Husserla i R. Ingardena, następnie hermeneutyką. Swymi zainteresowaniami obejmuje muzykę dawną (m.in. rozprawa o Klawesynistach francuskich), romantyzm (Szkice z późnego romantyzmu, monografia Mahler), muzykę religijną. Rozpatrywał indywidualne dzieło, twórczość kompozytora czy fenomen stylu muzycznego w perspektywie hermeneutycznej jako kompleksowe zjawisko duchowo-intelektualne i estetyczno-muzyczne. Jego pisarstwo, dalekie od ścisłej, drobiazgowej analizy czy historiografii rozumianej w duchu pozytywistycznym, należy raczej do dziedziny eseju literacko-naukowego, co przysparza mu zarówno gorących orędowników jak i polemistów. Ciężar gatunkowy piśmiennictwa Pocieja leży w przekonywającej interpretacji „przesłania” muzyki, jej znaczeń, ekspresji, wartości estetycznych.