Paprocki, Bogdan

Paprocki Bogdan, *23 IX 1919 Toruń, †3 IX 2010 Warszawa, polski śpiewak (tenor). Dzieciństwo i wczesną młodość spędził na Pomorzu, w połowie lat 30. osiadł z rodziną w Lublinie, gdzie podczas II wojny światowej rozpoczął ogólną naukę muzyki pod kierunkiem M. Sobieskiego oraz lekcje śpiewu u E. Koppa. Po roku nauki wystąpił 9 VII 1944 z pierwszym publicznym koncertem, a dalsze wokalne studia u I. Dygasa odbywał już jako solista Reprezentacyjnego Zespołu Wojska Polskiego. Z początkiem sezonu w 1946/47 zaangażowany został do Państwowej Opery Śląskiej, gdzie 23 XI 1946 zadebiutował rolą Alfreda w Traviacie Verdiego, mając za partnerów B. Kostrzewską i A. Hiolskiego. Następną rolą Paprockiego na tej scenie był hrabia Almaviva w Cyruliku sewilskim Rossiniego, a 15 VI 1947 śpiewał Jontka w Halce Moniuszki podczas gościnnych występów Opery Śląskiej w czeskiej Ostrawie. Dalsze kreacje Paprockiego w Operze Śląskiej to m.in.: Belmonte w Uprowadzeniu z seraju Mozarta, Nemorino w Napoju miłosnym Donizettiego, Nadir w Poławiaczach pereł Bizeta, Rudolf w Cyganerii Pucciniego, Książę w Rigoletcie Verdiego oraz tytułowi bohaterzy w Fauście Gounoda, Fra Diavolo Aubera i Trubadurze Verdiego. W 1947 i 1948 był Paprocki laureatem ogólnopolskich konkursów śpiewaczych w Warszawie. W 1949 występował w Moskwie, Kijowie i innych miastach ZSRR, w 1951 w NRD oraz na festiwalu Praska Wiosna. We IX 1957 wszedł do zespołu opery w Warszawie, pozostając jeszcze do 1960 członkiem zespołu Opery Śląskiej. Do poprzednich swoich kreacji dołączył wówczas m.in. tytułowe role w Opowieściach Hoffmanna Offenbacha, Andrei Chénier Giordana i Don Carlosie Verdiego oraz Leńskiego w Eugeniuszu Onieginie Czajkowskiego, Cavaradossiego w Tosce Pucciniego i przede wszystkim Stefana w Strasznym dworze Moniuszki; według powszechnej opinii stał się najdoskonalszym odtwórcą tej partii. Do późnych lat 80. pozostawał czołowym tenorem opery w Warszawie, odbywając z zespołem tej opery wiele zagranicznych podróży; w 1989 obchodził jubileusz 45-lecia swej działalności artystycznej. Jedną z ostatnich nowych kreacji Paprockiego była rola Cania w Pajacach Leoncavalla (1977). W latach 90. pojawiał się na scenie Teatru Wielkiego jako Stary Faust oraz Cesarz Chin w Turandot Pucciniego. Rozwijał również intensywną działalność koncertową, wykonując liczne tenorowe partie w dziełach oratoryjnych, a przede wszystkim w IX Symfonii Beethovena. Paprocki piękny liryczny głos o rozległej skali łączył z wielką kulturą muzyczną i wyjątkową naturalnością emisji, dykcji oraz frazy, zyskując u wielu znawców miano „śpiewaka doskonałego”. Za swą działalność otrzymał szereg zaszczytnych nagród i wyróżnień, w tym nagrodę MKiS I stopnia (1973).