Ostrowski, Feliks

Ostrowski Feliks, *3 I 1802 Kraśnik, †14 XI 1860 Warszawa, polski kompozytor, pianista i pedagog. Uczył się być może u J. Lubaczewskiego, nauczyciela muzyki na dworze starosty E. Prażmowskiego w Gościeradowie k. Kraśnika (dobrego skrzypka, wykształconego w Paryżu) lub u jego syna, księdza A. Lubaczewskiego, proboszcza w Kraśniku. W latach 1821–24 studiował w Warszawie u W.W. Würfla (organy), A. Stolpego (fortepian) i prawdopodobnie u J. Elsnera (kompozycja). Koncertował z powodzeniem w Polsce i na Ukrainie, m.in. 25 I 1827 w Kijowie, wspólnie z K. Lipińskim, S. Serwaczyńskim i J. Krogulskim, oraz w Petersburgu, gdzie grał utwory Chopina. Po zawarciu małżeństwa przez pewien czas mieszkał i występował na Litwie. W 1836 koncertował na fortepianie z transponującą klawiaturą (firmy Krall i Seidler). Po 1840 porzucił działalność koncertową i osiadł w Warszawie jako nauczyciel muzyki w Instytucie Aleksandryjskim Wychowania Panien oraz jako prywatny nauczyciel fortepianu. Córka Ostrowskiego z drugiego małżeństwa, Teodozja zam. Sevenard, była śpiewaczką w teatrach Kalisza, Lwowa i prawdopodobnie Warszawy, syn Józef (1858–1905) komponował wokalne romanse.

Grę fortepianową Ostrowskiego cechowała śpiewność i wirtuozowska technika (nazywano go „brylantowym Feliksem”). W twórczości kompozytorskiej wzorował się na stylu brillant i wczesnych dziełach Chopina; polonezy Ostrowskiego nawiązują do stylu M.K. Ogińskiego. Zachowały się tylko 2 polonezy (As-dur i B-dur) oraz Adagio i Rondo op. 11, a także – według I. Bełzy – prywatne zbiory po Borysie W. Ostrowskim, wnuku kompozytora (BJ, BN, Biblioteka im. Sałtykowa-Szczedrina w Petersburgu). Wspominane przez Bełzę mazurki, nokturny i Grande Sonate nie są znane.

Literatura: F. Klukowski Nowe dzieło muzyczne, „Gazeta Korespondenta Warszawskiego i Zagranicznego” 1821 nr 202; artykuły i przyczynki w czasopismach: „Kurier Warszawski” 1822 nr 107 i 147 (dodatek), 1823 nr 90 i 115 oraz 1836 nr 106, „Monitor Warszawski” 1827 nr 25, „Ruch Muzyczny” 1860 nr 47 (nekrolog); I. Bełza Istorija polskoj muzykalnoj kultury, t. 2, Moskwa 1957; I. Bełza Feliks Ostrowski, w: Między oświeceniem i romantyzmem, Kraków 1961; K. Koźmian Pamiętniki, t. 1, Wrocław-Warszawa 1972; I. Bełza Zapomniany polski kompozytor – Feliks Ostrowski, w: Portrety romantyków, Warszawa 1974; M. Demska-Trębaczowa Feliks brylantowy, w: Sławni, znani, zapomniani. Szkice o muzykach Lubelszczyzny, Lublin 1983.