Ormicki, Włodzimierz

Ormicki Włodzimierz Ernest, *18 V 1905 Kraków, †31 V 1974 Bydgoszcz, polski dyrygent, kompozytor i pedagog. W latach 1915–22 kształcił się w Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego w Krakowie, m.in. pod kierunkiem Michała Piotrowskiego (kompozycja) i Bolesława Wallek-Walewskiego (dyrygentura). W latach 1922–24 studiował w Akademie für Musik w Wiedniu u Ferdynanda Rebaya (fortepian) i Josepha Marxa (kompozycja). W latach 1924–26 uzupełniał studia w Akademie der Tonkunst w Monachium u Waltera Courvoisiera (kompozycja) oraz Hugona Röhra i Eberhardta Schwickeratha (dyrygentura). Współpracował następnie jako korepetytor i dyrygent z Bayerische Staatsoper w Monachium (1926–27), orkiestrą teatru w Sölothurn-Biel w Szwajcarii (1927–29), festiwalami w Bayreuth (1928) i Salzburgu (1931–32) oraz orkiestrą i zespołami operowymi w Wiedniu (1931–34). W 1932 roku prowadził krakowski Chór Cecyliański. W latach 1934–36 był kierownikiem chóru opery w Warszawie, w 1937–39 kierownikiem artystycznym Krakowskiej Orkiestry Symfonicznej i dyrygentem Towarzystwa Operowego w Krakowie. Podczas II wojny światowej pracował jako robotnik i urzędnik, w 1944 roku został aresztowany i osadzony w obozie w Płaszowie. Po II wojnie światowej zajmował stanowiska pierwszego dyrygenta WOSPR w Katowicach (1945–48) i filharmonii w Łodzi (1948–50), dyrygenta opery we Wrocławiu (1950–53), kierownika artystycznego i dyrygenta Opery Śląskiej w Bytomiu (1953–63), a także Filharmonii we Wrocławiu (1963–65) i równocześnie dyrygenta gościnnego w Operze w Poznaniu. Następnie ponownie kierował WOSPR (do 1969) oraz operą w Bydgoszczy (1969–72). Wprowadził na scenę wiele zapomnianych utworów, m.in. opery: Na kwaterunku, Flis i Paria Stanisława Moniuszki (13 stycznia 1951 podczas inauguracji działalności opery w odnowionym budynku), Bolesław Śmiały Ludomira Różyckiego (Bytom 1957), Królewski błazen Tomasza Kiesewettera (Bytom, 1958),  Do licha z babami Ermanno Wolf-Ferrariego (Bytom, 1960), Hagith Karola Szymanowskiego (wystawiona w Roku Szymanowskiego – Bytom 1962), Zaczarowane koło J. Gablenza (Bytom 1955, Bydgoszcz 1971). Doniosłym wydarzeniem artystycznym był prowadzony przez Ormickiego Koncert Beethovenowski zorganizowany w 200. rocznicę urodzin kompozytora. 24 listopada 1970 roku w bydgoskim Teatrze Polskim zabrzmiały: Msza C-dur op. 86, fragmenty opery Fidelio oraz obraz choreograficzny do Marsza żałobnego z III Symfonii. Ormicki występował też gościnnie na estradzie koncertowej w kraju i za granicą, m.in. w Bułgarii, Rumunii, w Niemczech, Jugosławii i na Węgrzech. Jako pedagog działał w Szkole Muzycznej im. Władysława Żeleńskiego w Krakowie (1929–32) i PWSM w Łodzi (1948–50), we Wrocławiu (1950–54) i w Katowicach (1954–55). Jego uczniem był m.in. Henryk Debich.

Literatura: M. Kosińska Włodzimierz Ormicki, Polskie Centrum Informacji Muzycznej, Związek Kompozytorów Polskich, 2007, https://culture.pl/pl/tworca/wlodzimierz-ormicki; Pół wieku Opery Śląskiej. Księga Jubileuszowa Teatru w latach 1945-2000, red. T. Kijonka, Bytom 2000; Włodzimierz Ormicki [hasło], https://encyklopediateatru.pl/osoby/17659/wlodzimierz-ormicki; Z. Pruss, Ormicki Włodzimierz [hasło], w: Zdzisław Pruss, Alicja Weber Bydgoski Leksykon Operowy, Bydgoszcz 2002.