Oleszkowicz Jan, *30 IX 1947 Jelenia Góra, polski kompozytor i pedagog. Po ukończeniu nauki gry na skrzypcach, fortepian i klarnecie w PLM we Wrocławiu odbył studia kompozytorskie w PWSM w Warszawie u G. Bacewicz i A. Dobrowolskiego (1971 dyplom z wyróżnieniem) oraz w konserwatorium w Paryżu u O. Messiaena, I. Malca i G. Reibela (w 1980 dyplom „à l’unanimité” w zakresie kompozycji i muzyki elektroakustycznej). W 1978 odbył staż kompozytorski u Y. Xenakisa w Aix-en-Provence, w 1981 w centrum muzyki komputerowej Institut de Recherche et Coordination Acoustique /Musique (IRCAM) w Paryżu. Od 1971 współpracuje z PR i TVP oraz ze Studiem Eksperymentalnym PR, w którym powstało wiele jego utworów z taśmą. Od 1982 uczy improwizacji fortepianowej w PSM II st. im. J. Elsnera w Warszawie, w 1997 założył tam studio muzyki komputerowej, w którym prowadzi zajęcia. Na seminariach dla pedagogów wykładał nowoczesne metody nauczania improwizacji z zastosowaniem komputerów. Za osiągnięcia w dziedzinie dydaktyki muzycznej (autorskie programy nauczania) otrzymał w 1996 Srebrny Krzyż Zasługi. Jest autorem m.in. książki I ty możesz improwizować (Warszawa 1997), nagrodzonej w 1997 na konkursie Centrum Edukacji Artystycznej w Warszawie. Jest laureatem konkursów kompozytorskich, m.in. Konkursu Młodych ZKP (1972) za Concerto grosso, konkursów ZKP: 1984 za Trzynaście minut zaskorupiania, 1986 za III Kwartet smyczkowy, 1995 za Lux aeterna, a także Międzynarodowego Konkursu im. K. Serockiego (1987) za Embryon, międzynarodowego konkursu muzyki elektronicznej w Bourges (1990) za Scontra, Międzynarodowego Konkursu Światowych Dni Muzyki w Warszawie (1991) za minioperę dziecięcą Pan Słoń, Konkursu Programu II PR (1996) za Apel oraz konkursu na mszę w Katowicach (1998) za Mszę Bogucką.
Twórczość Oleszkowicza cechuje różnorodność wyrazowa: od neutralności po skrajną ekspresję. Jego język muzyczny obejmuje zarówno swobodną atonalność, politonalność, jak i neotonalność. Istotną rolę odgrywa harmonia, która wraz z elementem kolorystycznym, a niekiedy także ze środkami elektroakustycznymi, służy do kształtowania zróżnicowanego obrazu muzycznego. Oleszkowicz należy do kompozytorów, którym bliska jest tradycja francuska.
Instrumentalne:
Epigraf na orkiestrę smyczkową, 1967
I Kwartet smyczkowy, 1969, wyd. Kraków 1978
Concerto grosso na grupę bigbitową i orkiestrę, 1972
Kołysanka na orkiestrę kameralną, 1973
II Kwartet smyczkowy, 1974
Cztery gry na fortepian, 1975
Mozaika na orkiestrę kameralną, 1976
Trzy propozycje dla jury na 7 instrumentów, 1977
Symfonia gwiazd, 1979
Trans na skrzypce amplifikowane, 1979
Trzy postludia na bis na fortepian, 1981
Zaśpiew na skrzypce, 1981
Kameraliki na klarnet i fortepian, 1982
Hieny na kwintet dęty blaszany, 1983
Koncert skrzypcowy, 1983
13 minut zaskorupiania na kwintet dęty drewniany, 1984
III Kwartet smyczkowy, 1986
Embryon na orkiestrę, 1986, wyk. Warszawska Jesień 1992, wyd. Kraków 1992
IV Kwartet smyczkowy, 1987
Skeleton I na 10 instrumentów, 1987
Duplex na fortepian, 1988
Skeleton II na róg i fortepian, 1988
Fretillement I na flet i fortepian, 1989
Skeleton III na fagot i kwartet smyczkowy, 1991
Fretillement II na kontrabas, 1992
Hosanna na orkiestrę, 1994
Lux aeterna na orkiestrę, 1995
Żywioł (Element) na orkiestrę, 1997
Double Concerto na flet, klarnet i orkiestrę smyczkową, 1999
Ściana płaczu na skrzypce i fortepian, 1999
Jurassic Music na fagot i kwartet smyczkowy, 2000
Tzigane Concert na akordeon i kwartet smyczkowy, 2000
Wokalne i wokalno-instrumentalne:
Pastorałki polskie na chór mieszany, recytatora i instrumenty, sł. J. Harasymowicz, 1971
Stabat Mater na 3 recytatorów, flet, klarnet i róg, 1971, wyk. Warszawska Jesień 1972, wyd. Kraków 1981
Nr 16670 Maksymilian Kolbe in memoriam na tenor, 3 recytatorów-wokalistów i 15 instrumentów, 1980
Salve Regina na chór mieszany i organistę, 1981
Dramma na mezzosopran i 7 instrumentów, 1985
Sinfonia mistica na chór mieszany i orkiestrę, sł. kompozytor, 1989
Babel na chór mieszany, sł. kompozytor, 1992
Metamorfozy kapiącego deszczu na sopran, skrzypce, perkusję i syntezator, 1992
Apel na 10 głosów i 3 grupy perkusyjne, sł. kompozytor, 1995
Monologi na głos chłopięcy i orkiestrę smyczkową, sł. kompozytor, 1995
Droga na sopran i perkusję, 1996
Mała modlitwa na sopran i orkiestrę, 1997
Msza Bogucka na głosy solowe, chór i organy, 1998; 2. wersja na głosy solowe, chór i orkiestrę, 2000
Prośba św. Kingi na mezzosopran, obój i orkiestrę smyczkową, 1999
Sceniczne:
Nike, balet, 1974
Pan Słoń, miniopera dla dzieci, libr. W. Chotomska, 1991, wyst. Warszawa 1992
Skąd to zwierzę w operze?, opera buffo dla dzieci, libr. W. Chotomska, 1994, wyst. Szczecin 1996
Elektroniczne:
Spazm na taśmę, 1981
Ptak śmierci na flet i taśmę, 1983, wyk. Warszawska Jesień 1984
Mare Imbrium na perkusję i taśmę, 1984
Scontra na skrzypce i taśmę, 1989, wyk. Warszawska Jesień 1991
Harmonia mundi na komputer i przetworzony głos dziecka, 1992
Śpiewy ulatującej duszy na sopran i taśmę, 1993
Impromptu na syntezator i komputer, 1994
Christmas Carol’s Story na komputer, 1996
Atavi na komputer, 2000
Variations lunaires na wiolonczelę i komputer, 2000
