Nahorny Włodzimierz, *5 XI 1941 Radzymin Podlaski, polski kompozytor jazzowy, pianista, saksofonista, flecista. Studia muzyczne odbył w latach 1960–64 w PWSM w Sopocie na Wydziale Instrumentalnym (klarnet). W latach 1958–59 współpracował w Gdańsku z teatrzykiem Bim-Bom i kabaretem To Tu, grając jako pianista i saksofonista w kwartecie z P. Nadolskim, B. Damięckim, B. Jopykiem. W latach 1959–61 grał w zespole North Coast Combo, współpracował jako klarnecista z zespołem jazzu tradycyjnego Tralabomba Jazz Band. W tym samym czasie brał udział w cyklu koncertów Jazz w Filharmonii razem z M. Królikiewiczem, J. Nalaskowskim, R. Kruzą i A. Musiałem. W 1965 założył trio z R. Kruzą i P. Dyakowskim, z którym w tym samym roku na Festiwalu Jazz nad Odrą we Wrocławiu zdobył I nagrodę dla zespołu i jako solista oraz III nagrodę za kompozycję Zbyszek. Od 1965 związał się na stałe z warszawskim środowiskiem jazzowym, grając jako pianista i saksofonista standardy, a potem free jazz w klubach Dziekanka, Hybrydy, Stodoła, Medyk; grał na saksofonie altowym w zespole A. Trzaskowskiego z T. Stańko, J. Muniakiem, A. Jędrzejowskim, J. Ostaszewskim (wspólne występy w Internationale Jazz Workshop w Hamburgu, 1965–69). Z zespołem tym nagrał swoją pierwszą płytę The Andrzej Trzaskowski Sextet „Seant” (1966). W 1965 rozpoczął również współpracę z W. Warską i A. Kurylewiczem, która zaowocowała płytami: Piosenki z Piwnicy Wandy Warskiej i The Andrzej Kurylewicz Quintet: 10 + 8. W 1966 Nahorny otrzymał II nagrodę na światowym konkursie jazzu nowoczesnego w Wiedniu, w 1967 także w Wiedniu został uhonorowany I nagrodą indywidualną na festiwalu jazzowym, którą odebrał z rąk Duke’a Ellingtona. Popularności przysporzyła mu współpraca z rockowym zespołem Breakout (1969, m.in. Na drugim brzegu tęczy), a także z zespołem Novi Singers (Rien ne va plus). W latach 70. – okresie największej popularności Nahornego – brał udział w koncertach jazzowych, komponował piosenki, muzykę filmową (Znaki na drodze, Rewizja osobista, Pełnia, Sam na sam) i teatralną dla Teatru Współczesnego (1965–67), Teatru Dramatycznego (1978), Teatru Narodowego (1981). W 1972 i 1973 otrzymał I nagrodę na Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu za Jej portret i Tango z różą w zębach. Nahorny nagrał m.in. płyty: Heart, Jej portret, Obejmij mnie oraz z M. Wróblewską Sound of Marianna Wróblewska, Feelings, Privilege. Od 1995 powrócił do stałej działalności artystycznej, reaktywował trio i kwartet, nagrał nowe płyty: Ich portret (1995), Kolędy na cały rok (w duecie z K. Wolińskim, 1995), Piosenki lwowskie (1996), Mity (1997). Koncertował w całej Europie, m.in. w Rzymie, Moskwie, Petersburgu, Sztokholmie, Budapeszcie, Pradze, Wiedniu.
Nahorny jest wszechstronnym kompozytorem o nowatorskich koncepcjach, aranżerem, uznanym pianistą i saksofonistą, prekursorem i propagatorem jazzu nowoczesnego w Polsce. Do dziś uprawia najchętniej jazz bliski stylistyki free. Swobodnie porusza się także w szerszym repertuarze obejmującym standardy jazzowe, muzykę rozrywkową oraz aranżacje muzyki „poważnej” (Mity K. Szymanowskiego). Jego grę charakteryzują perfekcja techniczną, spontaniczne improwizacje i wyjątkowa siła przekazu.
