Muti, Muzi, Pellegrino, *koniec XVI w. Rzym (?), włoski muzyk i kompozytor. Od 1611 należał do muzyków kardynała Montalto (A. Perettiego), następnie jego brata Michała. W 1614 wziął udział w sławnym widowisku dramatycznym na weselu M. Perettiego Amor pudico (tekst I. Cicognini), w którym skomponował muzykę (monodia) do III aktu rozgrywającego się między Amorem i Merkurym (muzyka zaginiona) oraz arię (wariacja stroficzna) Sanazzara w akcie IV; sam odśpiewał partie Merkurego i Sanazzara. Przed 1625 był przez jakiś czas muzykiem w kapeli Zygmunta III w Warszawie, jednym z pierwszych śpiewaków-kompozytorów prezentujących na tym dworze monodię z akompaniamentem. Nie wiadomo, kiedy wrócił do Rzymu; w 1638 brał tam udział wraz z bratem (?) Franceskiem w wystawieniu w rezydencji kardynała F. Barberiniego dramma per musica S. Bonifazio (muzyka V. Mazzocchi, tekst G. Rospigliosi), w którym obaj realizowali basso continuo na instrumentach klawiszowych. Z kompozycji Mutiego ukazało się drukiem 5 duetów w antologiach muzyki świeckiej w latach 1621–22. Francesco Muti był organistą kolejno w kościele: S. Luigi (1624–25), Ara Coeli, S. Maria Maggiore w Rzymie.
Literatura: R. Paradiso Copia d’una lettera del (...) con la quale da avviso dell’Apparato (…) [del] Festino del (...) Principe Peretti, Rzym 1614; J. Lionnet La „Salve” de Sainte Marie Majeure, „Studi Musicali” XII, 1983; J. Chater Musical Patronage in Rome at the Turn of the Seventeenth Century. The Case of Cardinal Montalto, „Studi Musicali” XVI, 1987; J.W. Hill Pellegrino Mutij e la nascente monodia in Polonia, w: Momenti di Storia Musicale tra Italia e Polonia, Bolonia 1990 (zawiera arię z Amor pudico); F. Hammond Music at Spectacle in Baroque Rome, New Haven 1994.
