Moryto Stanisław, *8 V 1947 Łącko (koło Nowego Sącza), †5 VI 2018 Warszawa, polski kompozytor i organista. Studiował w PWSM w Warszawie grę na organach u F. Rączkowskiego (dyplom 1971) i kompozycję u T. Paciorkiewicza (dyplom 1974). W latach 1973–81 był przewodniczącym Jeunesses Musicales de Pologne, a w latach 1981–97 prezesem Ludowego Instytutu Muzycznego. Jest inicjatorem i dyrektorem artystycznego festiwalu muzyki współczesnej Conversatorium w Legnicy. Od 1996 pełnił funkcję prorektora Akademii Muzycznej w Warszawie. Laureat I nagrody na Konkursie Młodych Kompozytorów ZKP (1975 – za Nokturny). Moryto był również koncertującym organistą dokonującym licznych prawykonań i nagrań archiwalnych w kraju i za granicą.
Twórczość Moryto koncentruje się wokół problemów muzyki organowej, akordeonowej i liryki chóralnej. Dziedzictwem II awangardy są w niej zainteresowania techniką sonorystyczną, które zaowocowały licznymi próbami eksploatacji instrumentarium perkusyjnego (Vers libre, A tre, Per uno solo). Bieżąca twórczość kompozytorska Moryto bazuje na podsumowaniu dotychczasowych zdobyczy. W centrum zainteresowań kompozytora sytuuje się ścisłe myślenie polifoniczne w ramach różnych systemów dźwiękowych, spośród których szczególnie bliska jest mu modalność typu Messiaenowskiego. Najbardziej reprezentatywny utwór Moryto to Koncert wiolonczelowy. Jest to rodzaj traktatu brzmieniowo-ekspresyjnego, w którym tradycyjny układ formalny (cz. szybka–wolna–szybka) wypełniają struktury dźwiękowej oparte na Messiaenowskim modusie, porządkowane ze ścisłą dyscypliną kontrapunktyczną w symetryczno-koncentrycznych planach brzmieniowych. Konstrukcję muzyczną dopełnia urozmaicona artykulacja i dynamika, zróżnicowana, gęsta faktura, pełna inwencji rytmika i melodyka. Efektem jest zaś zgrabna synteza myślenia konstruktywistycznego ze spontanicznością inwencji twórczej.
Literatura: W stałym kontrapunkcie, „Ruch Muzyczny” 1994 nr 6 (wywiad E. Gajkowskiej z Moryto); B. Błaszczyk Koncert wiolonczelowy Stanisława Moryto, „Ruch Muzyczny” 1996 nr 16.
Instrumentalne:
orkiestrowe:
Koncert na organy małe, wielkie i orkiestrę, 1974
Retrospekcje na orkiestrę, 1983
Fantazja na wiolonczelę i smyczki, 1987
Koncert na wiolonczelę i orkiestrę smyczkową, 1992
kameralne:
A tre na 2 akordeony i perkusję, 1984
A due na 2 akordeony, 1988
Conductus na 2 akordeony i organy, 1988
na instrument solo:
Verset na organy, 1979
Aria i chorał na skrzypce, 1982, wyd. Warszawa 1986
Cantio polonica na organy, 1985
Vers libre na perkusję, 1985
Koło na saksofon, 1986
Per uno solo na perkusję, 1988, wyk. Warszawska Jesień 1989
E-la na akordeon, 1989
Da pacem Domine na organy, 1997
Veni Creator na organy, 1998
Wokalne:
Trzy psalmy na chór mieszany a cappella, 1994
Święty Boże na sopran, tenor i chór a cappella, 1995
Pieśni kurpiowskie na chór żeński a cappella, 1997
Wokalno-instrumentalne:
Nokturny na baryton i orkiestrę kameralną, sł. K.K. Baczyński, 1975
Ilustracje na baryton i zespół kameralny, sł. W. Katarzyński, 1978
Rapsod na sopran i smyczki, sł. R.M. Rilke, 1979
Das Echo fernster Glückserinnerung na baryton i zespół kameralny, sł. S. Przybyszewski, 1981
Aforyzmy na sopran i zespół kameralny, 1987
Cztery antyfony na sopran i organy, 1992
Te Deum na sopran, chór i orkiestrę dętą, 1995