logotypes-ue_ENG

Moryto, Stanisław

Biogram i literatura

Moryto Stanisław, *8 V 1947 Łącko (koło Nowego Sącza), †5 VI 2018 Warszawa, polski kompozytor i organista. Studiował w PWSM w Warszawie grę na organach u F. Rączkowskiego (dyplom 1971) i kompozycję u T. Paciorkiewicza (dyplom 1974). W latach 1973–81 był przewodniczącym Jeunesses Musicales de Pologne, a w latach 1981–97 prezesem Ludowego Instytutu Muzycznego. Jest inicjatorem i dyrektorem artystycznego festiwalu muzyki współczesnej Conversatorium w Legnicy. Od 1996 pełnił funkcję prorektora Akademii Muzycznej w Warszawie. Laureat I nagrody na Konkursie Młodych Kompozytorów ZKP (1975 – za Nokturny). Moryto był również koncertującym organistą dokonującym licznych prawykonań i nagrań archiwalnych w kraju i za granicą.

Twórczość Moryto koncentruje się wokół problemów muzyki organowej, akordeonowej i liryki chóralnej. Dziedzictwem II awangardy są w niej zainteresowania techniką sonorystyczną, które zaowocowały licznymi próbami eksploatacji instrumentarium perkusyjnego (Vers libre, A tre, Per uno solo). Bieżąca twórczość kompozytorska Moryto bazuje na podsumowaniu dotychczasowych zdobyczy. W centrum zainteresowań kompozytora sytuuje się ścisłe myślenie polifoniczne w ramach różnych systemów dźwiękowych, spośród których szczególnie bliska jest mu modalność typu Messiaenowskiego. Najbardziej reprezentatywny utwór Moryto to Koncert wiolonczelowy. Jest to rodzaj traktatu brzmieniowo-ekspresyjnego, w którym tradycyjny układ formalny (cz. szybka–wolna–szybka) wypełniają struktury dźwiękowej oparte na Messiaenowskim modusie, porządkowane ze ścisłą dyscypliną kontrapunktyczną w symetryczno-koncentrycznych planach brzmieniowych. Konstrukcję muzyczną dopełnia urozmaicona artykulacja i dynamika, zróżnicowana, gęsta faktura, pełna inwencji rytmika i melodyka. Efektem jest zaś zgrabna synteza myślenia konstruktywistycznego ze spontanicznością inwencji twórczej.

Literatura: W stałym kontrapunkcie, „Ruch Muzyczny” 1994 nr 6 (wywiad E. Gajkowskiej z Moryto); B. Błaszczyk Koncert wiolonczelowy Stanisława Moryto, „Ruch Muzyczny” 1996 nr 16.

Kompozycje

Instrumentalne:

orkiestrowe:

Koncert na organy małe, wielkie i orkiestrę, 1974

Retrospekcje na orkiestrę, 1983

Fantazja na wiolonczelę i smyczki, 1987

Koncert na wiolonczelę i orkiestrę smyczkową, 1992

kameralne:

A tre na 2 akordeony i perkusję, 1984

A due na 2 akordeony, 1988

Conductus na 2 akordeony i organy, 1988

na instrument solo:

Verset na organy, 1979

Aria i chorał na skrzypce, 1982, wyd. Warszawa 1986

Cantio polonica na organy, 1985

Vers libre na perkusję, 1985

Koło na saksofon, 1986

Per uno solo na perkusję, 1988, wyk. Warszawska Jesień 1989

E-la na akordeon, 1989

Da pacem Domine na organy, 1997

Veni Creator na organy, 1998

Wokalne:

Trzy psalmy na chór mieszany a cappella, 1994

Święty Boże na sopran, tenor i chór a cappella, 1995

Pieśni kurpiowskie na chór żeński a cappella, 1997

Wokalno-instrumentalne:

Nokturny na baryton i orkiestrę kameralną, sł. K.K. Baczyński, 1975

Ilustracje na baryton i zespół kameralny, sł. W. Katarzyński, 1978

Rapsod na sopran i smyczki, sł. R.M. Rilke, 1979

Das Echo fernster Glückserinnerung na baryton i zespół kameralny, sł. S. Przybyszewski, 1981

Aforyzmy na sopran i zespół kameralny, 1987

Cztery antyfony na sopran i organy, 1992

Te Deum na sopran, chór i orkiestrę dętą, 1995