Miller [mˊyler] Glenn Alton, *1 III 1904 Clarinda (Iowa), †15 (?) XII 1944 w wypadku samolotowym nad kanałem La Manche, amerykański kompozytor, aranżer, puzonista, wybitny przedstawiciel Chicago White School. Uczył się w Fort Morgan w stanie Colorado (kornet, mandolina, od 1916 puzon w Grant City Town Band), od 1922 studiował muzykę w Colorado University. W 1921 odbył pierwsze tournée z Boyd Senter Orchestra. W 1924 zrezygnował ze studiów, wyjechał z orkiestrą Max Fisher’s Band na zachodnie wybrzeże, następnie grał w orkiestrze B. Pollacka (m.in. z B. Goodmanem). W 1928 zamieszkał w Nowym Jorku, grał w zespołach P. Asha i R. Nicholsa. W latach 1930–33 stał się cenionym muzykiem i aranżerem studyjnym, współpracował z orkiestrą braci Dorsey; studiował system aranżacji J. Schillingera, aranżował dla G. Graya i jego Casa Loma Orchestra. W 1935 grał w zespole R. Noble’a; w jesieni 1935 nagrał cykl audycji radiowej dla Chesterfield cigarettes. Już na swych pierwszych płytach zaprezentował tzw. Glenn Miller Sound polegające na łączeniu klarnetu z sekcją saksofonów (klarnet dublował o oktawę wyżej partie sekcji tenorowych saksofonów). W 1937 założył swój pierwszy zespół (nagrywał dla Decca), ale nie odniósł większego sukcesu i zmuszony był go rozwiązać. W 1938 utworzył Glenn Miller Orchestra (m.in.: B. Hackett – trąbka, B. May – trąbka, H. McIntyre – saksofon altowy, T. Beneke – saksofon tenorowy, H. Alpert – kontrabas). Zespół stopniowo zdobywał ogromną popularność; w 1939 grał w Nowym Jorku, następnie w Meadowbrook (New Jersey); Miller wraz z zespołem wziął udział w filmach: Sun Valley Serenade (reż. H.B. Humberstone, 1941) oraz Orchestra Wives (reż. A. Mayo, 1942). W 1942 Miller rozwiązał zespół, by wstąpić do sił powietrznych armii Stanów Zjednoczonych, gdzie w randze kapitana został liderem reprezentacyjnego big-bandu, od 1944 z bazą w Anglii (cykliczne audycje dla BBC). 15 grudnia wyleciał w złą pogodę z Bedford do Paryża, nigdy nie dotarł na miejsce. Dopiero po roku oficjalnie został uznany za nieżyjącego.
Miller był wspaniałym organizatorem, a „brzmienie Millera” miało wpływ na całą następną generację aranżerów (m.in. D. Ellingtona). Jego grę cechowały rytmiczna swoboda, łagodne legata. Odnosił sukcesy dzięki świetnym aranżacjom oraz ich perfekcyjnym wykonaniom zespołowym. Wiele nagranych utworów zyskało popularność również w Polsce w latach 1945–50, m.in. In the Mood, Stardust, Moonlight Serenade czy balladowe wykonania wokalistów: M. Hutton, R. Eberle’a, J. Desmonda (Long Ago and Far Away). Najbardziej znane albumy: Moonlight Serenade, Little Brown Jug, In the Mood i My Prayer z 1939, Pennsylvania 6-5000 i Tuxedo Junction z 1940, Chattanooga Choo-Choo i A String of Pearls z 1941, Kalamazoo z 1942. Uczniami Millera byli m.in. liderzy B. May, R. Anthony, K. Vlach. Miller jest autorem książki Glenn Miller’s Method for Orchestral Arranging (Londyn 1943, 2. wyd. 1956). W 1953 powstał film biograficzny The Glenn Miller Story (reż. A. Mann).
