Marek Czesław, *16 IX 1891 Przemyśl, †17 VII 1985 Zurych, polski kompozytor i pianista. W latach 1908–09 studiował we Lwowie grę na fortepianie i harmonię m.in. u S. Niewiadomskiego, w 1910–13 w Wiedniu grę na fortepianie u T. Leszetyckiego oraz kompozycję u K. Weigla, w 1913–14 w Strasburgu kompozycję i dyrygenturę u M. Pfitznera. W 1910 uczył gry na fortepianie w Instytucie Muzycznym we Lwowie, a w 1915 zamieszkał na stałe w Szwajcarii, gdzie działał jako nauczyciel, pianista i kompozytor, m.in. w latach 1916–19 uczył gry fortepianie w konserwatorium J. Berra w Zurychu. W latach 1929–30 był dyrektorem państwowego konserwatorium w Poznaniu. W 1932 przyjął obywatelstwo szwajcarskie. Jako pianista występował w wielu krajach Europy. Otrzymał liczne nagrody kompozytorskie, m.in. Lutni Warszawskiej (1912), Echa Krakowskiego (1925), Echa Poznańskiego (1924), miesięcznika „Muzyka” (1926 i 1927) i na międzynarodowym konkursie im. F. Schuberta w Wiedniu (w 1928 za Sinfonię brevis). Jego utwory wydawane były głównie przez: UE, TWMP, PWM. Muzyka Marka zawiera cechy nurtu neoklasycznego, choć nie brak w niej też elementów impresjonistycznych czy nuty lirycznej, wzorowanej na wczesnych romantykach (Schubercie). Z czasem kompozytor wplatał do swoich utworów coraz więcej elementów ludowych, szczególnie ze wschodniej Małopolski.
Instrumentalne:
12 wariacji na temat własny na fortepian, 1911
Prélude et Air na fortepian, 1911
Ballada na fortepian, 1912
Canzona i 2 romanse na fortepian, 1913
Echos de la jeunesse na fortepian, 1913
Elégie et nocturne na fortepian, 1913
Méditations na orkiestrę, 1913
Capriccio na orkiestrę, 1914
Scherzo symfoniczne, 1914
Sonata na skrzypce i fortepian, 1914
Allegro amabile na fortepian, 1915
Sérénade italienne na 2 fortepiany, 1915
Sinfonietta, 1916
Serenada na skrzypce i orkiestrę, 1918
Triptyque. Trois préludes et fugues pour piano, 1919
Petite valse na fortepian, 1919
Suita na orkiestrę, 1926
Romans, scherzo, andante i gawot w starym stylu na skrzypce i fortepian, 1926
Sarabanda i toccata na fortepian, 1927
Sinfonía brevis, 1928
Three Jazz-Caprices na fortepian, 1928
Deux pièces romantiques na harfę, 1930
Petite suite en clef de sol na fortepian, 1935
Fox-Trot na fortepian, 1937
Jazz-Humoresque na 2 fortepiany, 1937
Chorał na fortepian, 1938
Two Fox-Trots na fortepian, 1938
Three Dances na fortepian, 1939
Toccata na fortepian, 1958
Wokalne i wokalno-instrumentalne:
utwory chóralne, m.in. Marsz zbójnicki na chór męski a cappella, sł. K. Tetmajer, 1912; Pozdrowienie na chór męski a cappella, sł. K. Tetmajer, 1924
5 pieśni na głos i fortepian, 1913
Wiatr gnie sieroce smreki na głos i fortepian, 1915
5 pieśni na głos i fortepian, 1917
Na wsi, suita polska pieśni ludowej na głos i orkiestrę kameralną, 1929
Chants paysants na głos i orkiestrę kameralną, 1934
Prace:
Kilka słów o mej „Sinfonía Brevis”, „Muzyka” 1928 nr 11
Idea, życie i moje „credo”, „Kwartalnik Muzyczny” 1930 nr 8
Lehre des Klavierspiels, Zurych 1972
