Logotypy UE

Logothetis, Anestis

Biogram i literatura

Logothetis Anestis, *27 X 1921 Pyrgos (obecnie Burgas), †6 I 1994 Wiedeń, austriacki kompozytor greckiego pochodzenia. W 1942 osiedlił się w Wiedniu, tam do 1944 studiował w Wyższej Szkole Technicznej, po czym podjął studia kompozytorskie w wyższej szkole muzycznej (1945–51). Uczestniczył w kursach nowej muzyki w Rzymie i Darmstadt. W 1951 otrzymał obywatelstwo austriackie. W 1957 pracował w studio muzyki elektronicznej WDR w Kolonii. Inspirował się twórczością J. Cage’a, E. Browna i B. Maderny. Pierwotnie fascynował się technikami serialnymi, a swoje kompozycje zapisywał w notacji tradycyjnej.

Laureat nagród Th. Körnera (1960 oraz 1963), Specjalnej Nagrody Państwowej (Wiedeń 1985), Nagrody Specjalnej Austriackiego Ministerstwa Wychowania, Sztuk i Sportu (1989), odznaczony Złotym Medalem Honorowym (Wiedeń 1986). W 1981 został zaproszony do studia EMS w Sztokholmie, gdzie rozpoczął prace nad muzyką komputerową.

Kompozycje Logothetisa do ok. 1959 utrzymane były w technice serialnej, dwunastodźwiękowej i miały tradycyjną notację. Następnie kompozytor zwrócił się ku notacji graficznej, do której zainspirowały go studia nad bizantyjskimi neumami. Zerwanie z systemem równomiernie temperowanym i tradycyjnymi pięcioliniami pozwoliło mu na stworzenie innej zasady odczytywania partytury za pośrednictwem niekonwencjonalnych znaków i obrazów. Zapis partytury był więc niejako symbolem reprezentowanego dzieła muzycznego, mógł powodować u wykonawców relację inspirującą oraz sugerować instrukcje wykonawcze. Partytury graficzne, często bez szczegółowych instrukcji co do obsady, mają charakterystyczną stylistykę w sferze plastycznej, co wyróżnia je spośród innych dzieł tego gatunku. Grafiki Logothetisa nie są jedynie pretekstem dla mniej lub bardziej swobodnej improwizacji; kompozytor zawsze nalega na ścisłą interpretację użytych symboli według zastosowanego kodu. Logothetis pozostawił ogromny zbiór partytur graficznych. Niektóre z nich wszakże są jedynie skrótową formą przedstawianego obrazu dźwiękowego, gdzie inna symbolika charakteryzuje brzmienia, jakich oczekuje kompozytor i stopień precyzji notacji, inna określa ich umiejscowienie w dźwiękową przestrzeni, także dźwiękowej, inna dotyczy dynamiki, jeszcze inna stanowi „mapę” działań wykonawców itd. Zdaniem Logothetisa taki rodzaj notacji jest bardziej elastyczny i polimorficzny od notacji tradycyjnej, ponieważ ingeruje w elementy przez tradycyjną nieujmowane. Ponadto nadaje ona wykonaniu utworu walor niepowtarzalności, wskutek czego może mieć ono za każdym razem charakter premierowy.

Literatura: Anestis Logothetis. Dynapolis, wyd. Universal Edition, Wiedeń 1967, w: Technika kompozytorska, „Forum Musicum” nr 8, Kraków 1970; G. Günther Anestis Logothetis, w: Lexikon zeitgenössischer Musik aus Österreich, Music Information Center Austria, Doblinger, Wiedeń 1997; Th. Tamvakos Anestis Logothetis, w: Lexikon griechischer Komponisten, Ateny 1998; G. Leotsakos, M. Kostas Logothetis Anestis, w: The New Grove Dictionary of Music and Musicians, Second Edition ed. S. Sadie, vol. 13, Macmillan Publishers Limited, Londyn 2001; E. Kowalska-Zając Zobaczyć muzykę. Notacja polskiej partytury współczesnej, Akademia Muzyczna, Łódź 2019; anestislogothetis.musicportal.gr.

Kompozycje i prace

Kompozycje:

w notacji tradycyjnej:

Podwójna fuga, 1950

Orchesterlieder na orkiestrę smyczkową, sł. F. Nietzche, 1958

Polynom na 5 grup instrumentów, 1958

Pieśni na sopran, bas i orkiestrę, sł. F. Nietzsche, 1958

w notacji graficznej:

Kompression, 1959

Textur-Struktur-Spiegel-Spiel, 1959

Texturen na 2 grupy instrumentów, 1959

Agglomeration na skrzypce solo i orkiestrę smyczkową ad libitum, 1960

Fantasmata und Meditation, balet, 1960

Parallaxe, 1960

Katalysator, 1960

Koordination na 5 grup orkiestrowych, 1960

Explosion, 1961

Impulse, 1961

Kleine Paralaxe, 1962

Dynapolis, 1963

Odyssee, balet, 1963

Himmelsmechanik, balet, 1964

Kentra, 1964

Seismographie I–II, 1964

Entropie, 1965

Orbitals, 1965

Spiralenquintett, 1965

Emanationen, 1967

Graphische Notationen, 1967

Evektionen, 1968

Sąd Parysa na aktora i fortepian, muzyka sceniczna, 1968

Styx, 1968

Anastasis, muzyka radiowa, 1969

Zonen na gitarę, 1969

Fusion, 1970

Kollisionen, 1970

Kybernetikon, muzyka radiowa, 1971

Entomology-party, muzyka radiowa, 1972

Klang-Raum I–III, 1972

Apollonion pour Konstantinos Doxiadis na 2 grupy instrumentów i 2 dyrygentów, 1975

Wellen, 1975

Klangfelder und Arabeska, 1976

Daidalia, 1977

Rondo na orkiestrę, 1979

Brunnen-burg-Hochzeit-Symphoniette  na zespół kameralny, 1981

Woraus ist der Stein von Sisyphos, opera multimedialna, 1984

Doppelspirale, 1985

Paysage de temps, 1986

Kyklika oder Sinfonie zyklischer Kontrapunkte, 1987

Symfonia cyklicznych kontrapunktów, 1987

Kassandra Duo (Kassandraauge), na harfę i basklarnet, 1992

 

Prace:

Graphische Notationen Edition Modern, München 1967