Little Richard [lˊytl rˊyczerd], właściwie Richard Penniman, *5 XII 1932 Macon (Georgia), †9 V 2020 Tullahoma (Tennessee), amerykański wokalista i pianista rockandrollowy, kompozytor i autor tekstów. Jako dziecko śpiewał w chórze kościelnym, nauczył się też grać na fortepianie. Od 1945 występował w klubach oraz w wędrownym show. Od 1951, po wygraniu konkursu na kontrakt z wytwórnią RCA, nagrywał płyty rhythmandbluesowe i bluesowe, m.in. z towarzyszeniem zespołu Johnny’ego Otisa. W latach 1955–57 zrealizował dla firmy Specialty ponad 30 singli, z których Tutti-Frutti, Long Tall Sally, Rip it Up, Lucille, Jenny, Jenny, Keep a Knockin’ i Good Golly Miss Molly uzyskały tytuł „złotych”. Little dwukrotnie, w 1957 i pod koniec lat 70., odchodził od rock and rolla i związanego z nim stylu życia, by tworzyć pieśni gospel i działać jako kaznodzieja. W 1964 nagrał m.in. Bama Lama Bama Loo i Lawdy Miss Clawdy, które nawiązywały do jego przebojów z lat 1955–57. W 1967 odbył udane tournée po Europie, a pod koniec lat 60. występował z powodzeniem w amerykańskich nocnych klubach. Na początku lat 70. wydał 3 interesujące longplaye rhythmandbluesowe, a w 1972 wziął udział w nagraniu płyty grupy Canned Heat Historical Figures and Ancient Heads. W 1985, sprowokowany sukcesami swych naśladowców, powrócił do muzyki pop, realizując album Lifetime Friend.
Little Richard to obok Chucka Berry’ego najwybitniejszy spośród czarnych pionierów rock and rolla. Był śpiewakiem bluesowym o mocnym zabarwieniu tradycją gospel (shout singing). Intensywność rytmiczna i wykorzystanie saksofonu (Lucille, Good Golly Miss Molly) wskazują na związki z rhythm and bluesem. Histeryczny styl wokalny Little Richarda naśladowali m.in. J. Fogerty i P. McCartney, a jego ekscentryczne kostiumy sceniczne, fryzury i makijaż zainspirowały późniejszych przedstawicieli teatralnego rocka, takich jak Prince czy Boy George z zespołu Culture Club.
