Łada, Ładewski, Ładowski, Kazimierz, *1824 Blizno k. Kalisza, †5 IX 1871 Włocławek, polski skrzypek i kompozytor. Jego pierwszym nauczycielem muzycznym był starszy brat Maciej. Od 1837 występował wraz z braćmi w Warszawie jako pierwszy skrzypek Kwintetu Ładowskich. Koncertował również jako solista w wielu miastach Polski i Rosji. W latach 1854–57 studiował w konserwatorium w Paryżu u E. Collet (kompozycja) i D.J. Alarda (skrzypce). Jego wspomnienia z tego okresu drukowane były w 1855 w warszawskiej „Gazecie Codziennej”. W 1857 wrócił do kraju i prowadził ożywioną działalność koncertową, wykonując głównie własne kompozycje. W 1861 choroba zmusiła go do przerwania kariery artystycznej. Grę Łady krytykowano (m.in. J. Sikorski) za niedoskonałości techniczne, podkreślając zarazem jej melodyjność i głęboką uczuciowość.
Łada skomponował ponad 40 drobnych utworów na skrzypce i fortepian, głównie w formie tańców, w których wykorzystywał pierwiastki rodzime. Wśród nich najbardziej popularne były: Cygan; Kujawiak, Warszawa 1850, Kraków 1950, oprac. na orkiestrę dętą Z.K. Rund, Kraków 1958, oprac. na akordeon J. Dastych; Capriccio romanesque – la Romanesca, 1857; Mazur sielankowy, 1857; Fantazja, 1860; Zabawa wiejska na Kujawach, Warszawa 1860; Caprice poétique, 1862; Krakowiak, 1862; Mazurek, Polka i Mazur, 1862; Śpiew do gwiazdki, Mińsk 1862. Napisał również krótką Historię muzyki (1860), w której położył nacisk na rozwój opery oraz Materiały do historii muzyki w Polsce, „Gazeta Muzyczna i Teatralna” 1866 nr 19–26.
Literatura: J. Sikorski Wspomnienia koncertowe, „Biblioteka Warszawska” 1849 t. 2 i 1853 t. 2.
