Kullak Franz, *12 IV 1844 Berlin, †9 XII 1913 Berlin, niemiecki pedagog, syn Theodora. Kształcił się w Neue Akademie der Tonkunst w Berlinie, a następnie u K. Wehlego i H. Litolffa w Paryżu. Z powodu zbytniej nerwowości wycofał się szybko z działalności estradowej i uczył gry fortepianowej w Neue Akademie der Tonkunst, a po śmierci ojca przejął jej prowadzenie. W 1883 został profesorem. Ze względu na kryzysy nerwicowe w 1890 zamknął szkołę, w 1891 otworzył tylko wyższy kurs nauki gry fortepianowej, ale na przełomie stuleci zrzekł się kierowania tą placówką.
Literatura: A. Morsch Franz Kullak, „Der Klavier-Lehrer” XXIII, 1900.
Kompozycje:
Jubiläums-Ouvertüre, Berlin 1912
Scherzo d-moll na fortepian, Berlin 1968–73
dydaktyczne:
Der Fortschritt im Klavierspiel, Berlin 1892–97
Die Harmonie auf dem Klavier i Der erste Klavierunterricht, Berlin b.r.
Die höhere Klaviertechnik op. 14, Lipsk 1900
opracowania:
opracowania dzieł J.S. Bacha, Mozarta, Hummla i Beethovena, m.in. V Koncertu fortepianowego (porównanie z rkp. i wyczerpująca przedmowa dot. wykonawstwa koncertów)
sceniczne:
Ines de Castro, opera wyst. Berlin 1877
Prace:
Der Vortrag in der Musik am Ende des 19. Jahrhunders, Lipsk 1898
Beethovens Piano Playing, Nowy Jork 1901
