Klengel August Stephan Alexander, *29 VI 1783 Drezno, †22 XI 1852 Drezno, niemiecki pianista, organista i kompozytor. W 1803 już jako koncertujący pianista został uczniem M. Clementiego i towarzyszył mu w podróży koncertowej przez Pragę, Wiedeń, Zurych, Lipsk do Berlina, a w 1805 do Petersburga. Tam działał przez 6 lat jako pianista i prywatny nauczyciel gry na fortepianie. W latach 1811–13 odbył podróże koncertowe do Paryża, Londynu oraz Włoch. W 1817 został mianowany organistą dworskim w Dreźnie. Coraz mniej aktywny jako pianista, poza krótkimi podróżami do Włoch, Paryża i Brukseli nie opuszczał już Drezna. Był znakomitym wirtuozem, wydatnie przyczynił się do upowszechnienia muzyki Bacha, włączając już w 1814 jego fugi do swojego repertuaru oraz przygotowując wydanie Das wohltemperierte Klavier. Jako wykonawca i kompozytor stronił od nowych prądów w muzyce, ceniąc przede wszystkim przejrzystość i klarowność dzieł dawnych mistrzów. Ze współczesnych jedynie muzyka Chopina wzbudzała jego zachwyt. W młodości komponował utwory fortepianowe (m.in. koncerty, fantazje, ronda, wariacje, sonaty), w których widoczne są wpływy Clementiego, oraz muzykę kameralną i pieśni. W ostatnich latach życia zwrócił się ku formom kontrapunktycznym, w których okazał się prawdziwym mistrzem. Jego kanony były tak pomysłowe, że nadano mu przydomek „Kanon-Klengel”. Wydane w 1841 w Dreźnie Les avant-coureurs na fortepian są zbiorem 24 kanonów. Główne dzieło jego życia Canons et Fugues (wyd. pośmiertnie Lipsk 1854), zawierające 48 kanonów i 48 fug we wszystkich tonacjach majorowych i minorowych, nawiązuje do techniki kanonicznej Wariacji Goldbergowskich J.S. Bacha i stanowi przykład neobarokowego kontrapunktu.
Literatura: R. Jäger August Alexander Klengel und seine „Kanons und Fugen”, Lipsk 1929.
