Kiesewetter, Tomasz

Kiesewetter Tomasz, *8 IX 1911 Sosnowiec, †29 XI 1992 Łódź, polski kompozytor. W 1936 ukończył studia w konserwatorium w Warszawie (otrzymał dyplomy: kompozycja w klasie P. Rytla, dyrygentura w klasie W. Bierdiajewa). W latach 1936–38 był asystentem w klasie W. Bierdiajewa (dyrygentura orkiestrowa i chóru). W tym czasie dyrygował koncertami symfonicznymi w Warszawie, Krakowie, Wilnie, Berlinie i Sztokholmie. W 1938 przebywał w Salzburgu na kursie dyrygentury w „Mozarteum”, w latach 1938–39 kierował chórem im. S. Moniuszki, zespołami orkiestrowymi PR w Łodzi, gdzie wykładał w Konserwatorium H. Kijeńskiej-Dobkiewiczowej. Od 1945 był wykładowcą (od 1959 profesorem nadzwyczajnym) w PWSM (obecnie Akademia Muzyczna) w Łodzi. W latach 1945–70 dyrygował Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Łódzkiej, orkiestrą ludową Instytutu Muzycznego oraz orkiestrą PWSM w Łodzi. Był dwukrotnie (1967, 1974) laureatem nagrody MKiS I stopnia, otrzymał Order Sztandaru Pracy I klasy (1985) oraz nagrody muzyczne, m.in. w 1955 za suitę Tańce polskie na II Festiwalu Muzyki Polskiej, w 1968 za 7 strof o słowikach na konkursie chóralnym w Łodzi, w 1975 za muzykę do Operetki W. Gombrowicza na XVI Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych we Wrocławiu.

Twórczość Kiesewettera, obca tendencjom nowatorskim, obraca się w kręgu tradycyjnych technik kompozytorskch, przejętych ze stylistyki neoromantyzmu (np. I Symfonia), neoklasycyzmu (np. Concerto grosso, Koncert w dawnym stylu) oraz technik związanych z rodzajem uprawianej muzyki, zachowującej w dużej mierze charakter popularny i użytkowy (m.in. utwory na orkiestrę dętą, pieśni, ilustracje muzyczne). Kiesewetter stosuje często elementy polskiej muzyki ludowej (np. suity, Krzesany, utwory sceniczne) oraz stylizacje taneczne (np. w balecie Stańczyk, teatradzie Porwanie). W muzyce do sztuk teatralnych wprowadza zróżnicowane środki ilustracyjne, podyktowane treścią widowiska scenicznego (np. parodia muzyczna w Operetce Gombrowicza). Rękopisy niektórych utworów Kiesewettera pisanych przed II wojną światową spłonęły w czasie powstania warszawskiego (np. Przygody Sinbada Żeglarza, Concerto grosso, fugi na organy).